Samenvatting
Salomon van Rusting was een Amsterdamse medicus die leefde en werkte rond 1700. Hij schreef een van de weinige Nederlandse dodendansen, getiteld Het Schouw-Tooneel des Doods. De dodendans was in de late middeleeuwen een kunstvorm die de menselijke sterfelijkheid tot onderwerp had. De traditionele dodendans riep op de ijdelheid van het wereldse leven te onderkennen (‘memento mori’) aan de hand van menselijke figuren die de Dood ontmoeten. Dit artikel beschrijft de context waarin Van Rustings werk tot stand kwam, en geeft een korte karakterisering van de zeer oorspronkelijke en veelal burleske inhoud. In tegenstelling tot andere dodendansen stelde Van Rusting de geneeskunde niet voor als onmachtig ten opzichte van de dood. Uit zijn werk spreekt een bijna modern aandoend vertrouwen in de mogelijkheid door verstandig te leven een voortijdige dood af te wenden.
Reacties