Langere overleving door hogedosischemotherapie en autologe beenmergtransplantatie bij non-Hodgkin-lymfoom bij geselecteerde patiënten

Evaluation of toxicity and survival after autologous bone marrow transplantation (ABMT) in patients with non-Hodgkin's lymphoma (NHL), and comparison of disease parameters determined both at diagnosis and transplantation with regard to treatment outcome.

Design

Retrospective study.

Setting

Department of Haematology, Free University Hospital Amsterdam, the Netherlands.

Methods

In 1984‘94 69 patients with high and intermediate grade NHL were treated with ABMT. Inclusion criteria were an incomplete response after 4 cycles of standard induction therapy (cyclophosphamide, doxorubicin, vincristine en prednisone; CHOP), or a relapse after an initial complete response (CR). Eleven patients with progressive low-grade NHL were also included. Patients were treated with a rescue protocol first. If responding after at most two different rescue protocols, patients were selected for high-dose chemotherapy (carmustine, etoposide, cytarabine and melfalan (BEAM)) and subsequent ABMT. Several disease parameters, determined at the times of diagnosis and transplantation both, were screened for prognostic value using uni- and multivariance analysis.

Results

Cumulative 5-year survival was 51, progression free survival (PFS) was 41. Both intermediate grade malignancy and absence of B symptoms at first presentation of disease were independently related with more favourable survival (p < 0.01 and p = 0.02, respectively) and PFS (p = 0.01 and p = 0.005, respectively). At the time of transplantation, being in first CR or partial remission (PR), normal lactic dehydrogenase (LDH) levels and stage I or II disease were related with more favourable survival (p = 0.0005, p = 0.03 and p = 0.004, respectively). A Coiffier index of 0 or 1, first CR or PR and absence of extranodal disease were predictive for prolonged PFS (p = 0.0002, p = 0.005 and p = 0.07, respectively). Lethal toxicity was 10.

Conclusion

Survival percentages and toxic complications are favourable and in accordance with other recent publications. Disease status, LDH levels, tumour stage, presence and number of extranodal localisations and Coiffier index just before transplantation showed predictive value for the course after ABMT and therefore need validation in future prospective studies.

Samenvatting

Doel

Evaluatie van toxiciteit en overleving na autologe beenmergtransplantatie (ABMT) bij patiënten met een non-Hodgkin-lymfoom (NHL), en van het verband tussen ziektegraadmeters gemeten bij diagnose en bij transplantatie met het ziektebeloop na transplantatie.

Opzet

Retrospectief.

Plaats

Afdeling Hematologie, Academisch Ziekenhuis Vrije Universiteit, Amsterdam.

Methoden

In de periode 1984‘94 werden 69 patiënten met een NHL van hoge of intermediaire maligniteitsgraad behandeld met ABMT. Behandelingscriteria waren een incomplete respons na 4 cycli standaardinductietherapie (cyclofosfamide, doxorubicine, vincristine en prednison; CHOP) of een recidief na een aanvankelijk complete remissie. Tevens werden 11 patiënten met een progressief laaggradig maligne NHL behandeld met ABMT. Patiënten werden eerst behandeld met een ’rescue-protocol‘. Degenen met een respons na maximaal 2 typen rescueprotocol kwamen in aanmerking voor ABMT na hogedosischemotherapie (carmustine, etoposide, cytarabine en melfalan). Bij diagnose en bij transplantatie werd een aantal ziektegraadmeters gemeten die met enkelvoudige en multipele variantieanalyse op prognostische waarde werden gescreend.

Resultaten

De cumulatieve 5-jaarsoverleving was 51, de progressievrije overleving was 41. Een intermediaire maligniteitsgraad en afwezigheid van B-symptomen bij eerste presentatie van de ziekte hingen onafhankelijk samen met een gunstiger overleving (respectievelijk p < 0,01 en p = 0,02) en een langdurige progressievrije overleving (respectievelijk p = 0,01 en p = 0,005). Bij transplantatie hingen de factoren ‘ABMT bij eerste complete of partiële remissie’, normale serum-lactaatdehydrogenase (LDH)-waarden en een ziektestadium I of II samen met een gunstige overleving (respectievelijk p = 0,0005, p = 0,03 en p = 0,004). Een Coiffier-index van 0 of 1, eerste complete of partiële remissie, en afwezigheid van extranodale lokalisaties bij transplantatie hadden voorspellende waarde voor een langdurige progressievrije overleving (respectievelijk p = 0,0002, p = 0,005 en p = 0,07). De letale toxiciteit bedroeg 10.

Conclusie

De overlevingspercentages en de toxische complicaties van hogedosischemotherapie en ABMT waren gunstig en in overeenstemming met die in andere recente publicaties. De ziektetoestand, de serum-LDH-activiteit, het klinisch stadium, het al of niet aanwezig zijn van extranodale lokalisaties en de Coiffier-index, bepaald direct vóór de ABMT, hadden prognostische waarde voor het beloop na ABMT en dienen in een prospectief onderzoek gevalideerd te worden.