Dames en Heren,
Als in de geneeskunde in de loop van een ziekte het woord ‘chronisch’ uiteindelijk niet meer te vermijden is, dan gebruikt men het toch met enige schroom. Schroom omdat bij de behandeling het gevoel ontstaat dat de medische wetenschap gefaald heeft; schroom ook omdat het voor de patiënt impliciet de boodschap inhoudt verder te moeten leven met het reeds bestaande ongemak en alle gevolgen die daaruit voortvloeien. Moet binnen de psychiatrie over ‘chronisch’ gesproken worden, dan lijkt het wel alsof er nog iets bijkomt, wanneer de patiënt voor langdurige opname wordt voorgedragen. Bij de behandelaar komt er het gevoel bij persoonlijk gefaald te hebben, bij de patiënt het zelfverwijt niet voldoende te hebben meegewerkt (hetgeen hem soms ook door anderen wordt gezegd).
Het gevoel persoonlijk gefaald te hebben, heeft zeker zijn wortels in de kritiek van de anti-psychiatriebewegingen in de zestiger en zeventiger jaren, waarbij immers de…
Artikelinformatie
Reacties