Krachtpatsers

Nee, de titel van dit redactioneel slaat niet op stoere chirurgen die op de SEH levens redden, of op grote ego’s in raden van bestuur of superslimme onderzoekers in het lab maar op mensen die we vroeger pechvogels of schlemielen noemden. In het ambtelijk jargon heten die nu immers krachtpatsers, omdat ze samen met anderen ‘in hun eigen kracht gezet moeten worden.’ Voor het geval u denkt dat de gekte nu definitief bij mij is toegeslagen, moet u de prachtige documentaire van Frans Bromet Doe-het-zelf zorg nog maar eens bekijken (www.bromet.nl). Ik verzin deze onzin echt niet zelf. Krachtpatsen betekent dat in mijn wijk, die redelijk vol zit met probleemgezinnen, alleenstaanden en laagopgeleiden, mensen elkaar moeten gaan helpen, omdat de professionals er mee op moeten houden. Mensen moeten het in de ‘participatiemaatschappij’ vooral zelf doen, is het Haagse parool. De meesten doen al volop van alles zelf en ze doen ook al een heleboel voor elkaar. Er wordt gekaart, bingo gespeeld, buurvrouwen nemen regelmatig boodschappen voor elkaar mee. Zelfs bij alleenstaanden zijn er verre nichtjes die een oogje in het zeil houden. Echt eenzame mensen, vooral mensen zonder sociale vaardigheden, vallen nu nog net niet buiten de boot, omdat voor hen individuele begeleiders bestaan, betaald vanuit de AWBZ. Dat kost op een totale begroting van een thuiszorgorganisatie vrijwel niets. Beleidsmakers lijken te vergeten dat 10-15% van de mensen onvoldoende kan lezen en schrijven om zich in de gezondheidszorg staande te houden. Dat zijn de mensen die hun post niet openmaken, afspraken niet nakomen, pillen niet slikken, laat staan de goed bedoelde programma’s voor meer bewegen volgen. Die krachtpatsers zakken strak dus door het ijs. Denk als specialist nu niet dat die veranderingen in de zorg uw werk en uw patiënten niet raken. Ongezondheid is naast een biologisch vooral ook een sociaal economisch probleem. Gemeenten moeten zorg voor dementerenden, psychiatrisch patiënten, jongeren met problemen en kwetsbare ouderen allemaal gaan oplossen met wijkteams en anders georganiseerde wijkverpleging. Op bestuurlijk niveau is dat vast redelijk ‘afgekaart’, maar gewoon in de wijk blijken contracten niet verlengd te worden. Zelfs als het allemaal op zijn pootjes terecht komt, moet dat hele circus elke paar jaar weer opnieuw worden aanbesteed. Met een beetje pech gaat overal elke 2-3 jaar de hele sociale kaart weer op zijn kop. Ik kan nu de naamswijzigingen al niet meer bijhouden en voel me langzaam hulpeloos en onbekwaam in deze woelige gezondheidszee ronddobberen. Ik moet nodig zorgen dat ik voor 1 januari 2015 weer een beetje leer zwemmen of hopen dat iemand mij straks ‘in mijn kracht komt zetten’.