Korter, en sneller

De oplettende lezer zal het niet zijn ontgaan: de gemiddelde lengte van de artikelen die in het Tijdschrift verschijnen, neemt af. Op zich is dat niet zo verwonderlijk, want de redactie heeft voor alle rubrieken strenge(re) eisen opgesteld ten aanzien van de lengte van manuscripten. Daarbij hebben meerdere argumenten een rol gespeeld. Natuurlijk is er een economisch motief: langere stukken betekenen meer papier, dikkere nummers en dus op den duur een onvermijdelijke verhoging van de abonnementsprijs. Vermindering van papiergebruik is dan ook financieel aantrekkelijk en daarnaast minder belastend voor het milieu. Van overwegend belang is echter dat kortere artikelen in het algemeen veel leesbaarder zijn dan langere en dat deze daarmee de aantrekkelijkheid van het Tijdschrift als geheel vergroten.

We leven in een tijd waarin snelheid tot een soort mantra is geworden. Zo is het makkelijker om subsidiegeld te verwerven voor kortlopende projecten die snel (bruikbare) resultaten zullen opleveren dan voor langlopende projecten die op termijn misschien toch waardevoller zullen blijken te zijn. Binnen datzelfde kader valt ook de neiging om noodzakelijke kennis en informatie in een zo kort mogelijk tijdsbestek te vergaren. Niet voor niets luidt de ‘pay-off’ van het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde ‘sneller bij kennis’. Kortere artikelen helpen immers om sneller kennis op te doen. Uiteraard vraagt het compact opschrijven van onderzoeksresultaten of van beschouwingen over actuele ontwikkelingen op ons vakgebied veel van de inventiviteit van de auteurs. Maar: in de beperking toont zich de ware meester, zo schreef Goethe ooit, en dat geldt zeker ook voor bijdragen aan de wetenschappelijke literatuur. Een voordeel van onze moderne tijd is dat als er echt essentiële informatie verloren dreigt te gaan in onze drang naar compactheid, we altijd aanvullende gegevens op de website van het Tijdschrift kunnen plaatsen.

Het streven naar kortere artikelen is overigens niet nieuw. Tijdens een vergadering van het bestuur van het Tijdschrift op zondag (!) 11 juni 1893 verzuchtte Zeeman naar aanleiding van een verzoek tot verhoging van de abonnementsprijs dat het beter zou zijn als auteurs minder langdradige stukken zouden aanbieden. Nu, meer dan 115 jaar later, proberen we aan deze oproep alsnog gehoor te geven.