Jeuk (pruritus) is een vaak voorkomende klacht in de dermatologische praktijk. Veel huidziekten gaan gepaard met gelokaliseerde of gegeneraliseerde jeuk (tabel 1). Ook interne aandoeningen en geneesmiddelen kunnen tot jeuk leiden zonder dat de huid evidente afwijkingen vertoont (‘pruritus sine materia’) (zie tabel 1; tabel 2). Soms zijn uitsluitend krabeffecten zoals excoriaties, hemorragische crustae en (of) lichenificatie zichtbaar.
Allereerst zal kort worden ingegaan op de neurofysiologie, de mediatoren en de modulatoren van jeuk. Daarna zullen enkele interne ziekten worden besproken, die gepaard kunnen gaan met jeuk.
Neurofysiologie van jeuk
Over de neurofysiologie van jeuk is nog weinig bekend. Algemeen wordt aangenomen dat jeukimpulsen – evenals pijnimpulsen – afferent via vrije zenuwuiteinden ter hoogte van de dermo-epidermale overgang worden voortgeleid door langzaam geleidende, ongemyeliniseerde C-vezels.1 Centraal worden deze impulsen waarschijnlijk via verschillende subgroepen van neuronen naar de thalamus en vervolgens naar het somatosensibele deel van de hersenschors…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties