Invaliditeits- en arbeids (on)geschiktheidsschattingen

Zie ook het artikel op bl. 212.

Voor het meten van invaliditeit en arbeidsongeschiktheid zijn ten minste 3 benaderingen mogelijk. De zgn. baremale schattingen (Duits: Barema, tafel van cijfers; loon-of tariefschaal) gaan uit van het vaststellen van de mate van (fysieke) geschondenheid van een persoon. Dit principe is toegepast in de ‘Guides to the evaluation of permanent impairment’ van de American Medical Association (‘Guides’),1 die in Nederland veel gehanteerd worden bij het vaststellen van uitkeringen ingevolge schadeverzekeringen. De tweede benadering heeft ten doel functionele beperkingen als gevolg van ziekte te waarderen in economische termen, nl. naar de mate van inkomstenderving. Dit systeem wordt toegepast bij de uitvoering van de Algemene Arbeidsongeschiktheidswet (AAW) en de Wet op Arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO). Bij de derde benadering worden behalve beperkingen in het functioneren ook de subjectief ervaren ziektelast en de verminderde kwaliteit van leven in de beschouwing betrokken.