Is intraveneus toegediend immunoglobuline het middel van eerste keuze bij auto-immuunziekten?

Zie ook het artikel op bl. 1979.

De behandeling van auto-immuunziekten met intraveneuze toediening van immunoglobuline is alweer 12 jaar oud. Immunoglobuline werd langer geleden ook wel intraveneus of intramusculair toegediend, maar met geen ander doel dan het aanvullen van een tekort bij agammaglobulinemie of hypogammaglobulinemie. Deze vorm van behandeling bij auto-immuunziekten begon, nadat bij kinderen met hypogammaglobulinemie en ook met idiopathische trombocytopenische purpura (ITP) was vastgesteld dat het aantal bloedplaatjes steeg na intraveneuze toediening van immunoglobuline.1 Niet iedereen wilde toen geloven dat dit een nieuwe therapie bij auto-immuunziekten zou kunnen zijn, omdat ITP bij kinderen vaak ontstaat door een infectie en toediening van immunoglobuline niets anders zou doen dan het infectieuze agens neutraliseren. Maar deze behandeling bleek ook werkzaam bij ITP bij volwassenen en bij de auto-immuunleukopenie.2