Nog zeer vaak wordt de diagnose van een hersentumor als een doodvonnis opgevat, zowel door de patiënt als door de behandelend arts. Inderdaad vormen hersentumoren vooral door hun lokalisatie een bijzonder levensbedreigende groep. Toch heeft men ook op het gebied van primaire hersentumoren vooruitgang in de behandelingsmogelijkheden geboekt. Chirurgische en radiotherapeutische technieken zijn verbeterd en verfijnd, terwijl inmiddels de indicaties voor chemotherapie verruimd zijn. Keuze, toepassing en evaluatie van therapieën bestaan bij de gratie van uniformiteit in diagnostiek, iets waaraan het in de diagnostiek van primaire hersentumoren in het verleden nogal eens heeft ontbroken. De historische oorzaken hiervan zullen in dit caput kort uiteen worden gezet.
Ongeveer 70 van alle intracraniële tumoren die op volwassen leeftijd worden gezien, betreft primaire hersentumoren, dat wil zeggen tumoren uitgaande van hersenweefsel zelf en van de omgevende vliezen. Ruim de helft hiervan wordt gevormd door neoplasmata uitgaande van het steunweefsel, de glia (figuur 1)…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties