Inconsistente doodwensen

Mijn assistentes geloven heilig in reeksen van 3. Volgens hen gaan er altijd 3 mensen in de praktijk vlak achter elkaar dood. Ik geloof daar niets van, maar nu zorg ik wel voor 3 ingewikkelde sterfbedden tegelijk. Een patiënt riep ten tijde van de diagnose dat hij wel euthanasie wilde, maar nu is hij door de hersenmeta’s behoorlijk in de war geraakt en wilsonbekwaam geworden. Hij is alleen, wil niets en thuis wordt het te gevaarlijk. Na zeker 10 lange en vruchteloze visites om tot beleid te komen, heb ik hem uiteindelijk in mijn auto gezet en in het ziekenhuis afgeleverd, tegen alle ‘informed consent’ in. Een andere patiënt met metastasen denkt al tijden dood te gaan, wil af en toe euthanasie, knapt daarna weer op en wil dan weer niets. De 3e patiënt lijkt nog het meest op het klassieke euthanasieprobleem, maar omdat elk klachtenverlichtend pilletje nauwelijks naar binnen te praten valt, is dit toch weer ingewikkeld. Een van de voorwaarden voor euthanasie is immers dat er geen redelijke alternatieven zijn om het lijden te verlichten. Paracetamol vind ik zelf een redelijk alternatief voor een overdosis thiopental. Geen idee wanneer ik nu een SCEN-arts bij deze 3 patiënten moet inschakelen.

In dit nummer publiceren we een vignettenonderzoek over de verschillende oordelen van SCEN-artsen (A8135) en een commentaar of die verschillen wel zo erg zijn (A8809). Half februari verschenen beide artikelen op onze website. Opmerkelijk is dat van de publieksmedia alleen Trouw, het Reformatorisch Dagblad en het Nederlands Dagblad dit nieuws brachten. Lijden is van oudsher een spiritueel en religieuze aangelegenheid en dan is het logisch dat die kranten erop inspringen. Zelf heb ik daar geheel niets mee en word ik even kriegelig van mensen die lijden zien als spirituele groei als van mensen die helemaal niet willen lijden.

Langzaamaan zijn de verwachtingen van de maatschappij en patiënten afgedreven van de realiteit: doodgaan doe je niet even tussen de bedrijven door. Goede oplossingen in de palliatieve zorg zijn zelden simpel, kosten tijd, en worden beter als je er nog eens rustig over nadenkt. Waarbij er recent een nieuw probleem is ontstaan doordat zorgverzekeraars erop gaan letten of we niet te veel visites in de palliatieve fase doen. Tja, moreel beraad en goed zorgen dat moet blijkbaar snel en mag nu ook niets meer kosten. Oud of dement worden en doodgaan is gedoe. Ik probeer ook zonder geloof goed te zorgen, doe dat vast niet altijd helemaal consistent, maar ik wil van verzekeraars én patiënten er verdorie wel de tijd voor krijgen.