Inbrengen van een perifeer infuus gaat gemakkelijker na lokale verwarming

Belangrijke vooruitgang in patiëntenzorg heeft niet altijd met hightechgeneeskunde te maken. Zo lieten Lenhardt et al. onlangs zien dat met lokale warmteapplicatie het succespercentage van het inbrengen van een perifeer infuus sterk omhoog kan.1 Gewoonlijk wordt deze procedure bemoeilijkt door sympathische vasoconstrictie, zoals door hypovolemische of cardiogene shock, een lage omgevingstemperatuur of simpelweg door de stress van (meerdere) mislukte pogingen om een infuus in te brengen. Lokale factoren, zoals zuurgraad of temperatuur, kunnen de systemische invloed van de sympathicus op het gladde spierweefsel van de bloedvaten tegengaan.

De auteurs randomiseerden 100 neurochirurgiepatiënten naar één groep waarbij het inbrengen van een perifeer infuus plaatsvond na 15 min lokale warmteapplicatie met een thermisch matje en een andere groep waarbij de standaardprocedure werd gevolgd. Door het verwarmen steeg het succespercentage van de eerste poging van 72 naar 94 (p = 0,008) en werd de duur van de procedure bekort van 62 naar 36 s (p = 0,002).

Een vergelijkbaar effect werd gezien in een gekruist deel van de studie met 10 min lokale warmte bij patiënten met leukemie, die met een interval van 2 weken intraveneuze chemotherapie nodig hadden. Het succespercentage steeg in deze groep van 70 naar 94 (p

Kortom, lokale warmte vermindert de werkbelasting van verpleegkundigen en artsen en levert het ziekenhuis een besparing op doordat minder infuusmateriaal nodig is. Bovendien scheelt het de patiënt veel angst en pijn, zolang brandwonden vermeden worden natuurlijk. De tip van een anesthesist om een infuus in te brengen na ‘voorbehandeling’ met een plastic handschoen gevuld met warm kraanwater, was voor mij een openbaring. Na de studie van Lenhardt et al. is dit nu dus ook ‘evidence-based medicine’.