Enucleatie, of het verwijderen van een oog, is een dramatische gebeurtenis. De patiënt verliest een orgaan met een belangrijke zintuiglijke functie en wordt bovendien geconfronteerd met een verminking van het gezicht.
Voor het psychisch en sociaal functioneren heeft dit grote gevolgen. Het gezicht vervult namelijk een belangrijke rol als communicatiemiddel; ter identificatie, om contacten te leggen, stemmingen uit te drukken enz. De schending van het gezicht kan daarom niet afgedaan worden als slechts een kosmetisch probleem: het beroert de getroffene fundamenteel en hijzij zal moeten leren omgaan met de nieuwe situatie. De angst voor de toekomst zal des te groter zijn wanneer de enucleatie ook nog het gevolg is van een kwaadaardig proces.
Voor de oogarts is het verrichten van een enucleatie erg onbevredigend. Hijzij ‘faalt’, waar hij immers is opgeleid een oog zo goed mogelijk te laten functioneren. Niet zelden is de amputatie het sluitstuk van een jarenlang gevecht…
Artikelinformatie
Reacties