Het nut van aanpassing van de criteria van Light om pleuraal transsudaat van exsudaat te onderscheiden

In dit retrospectieve onderzoek hebben Vives et al. de klinische bruikbaarheid van de criteria van Light et al. onderzocht voor de identificatie van pleurale exsudaten.1 Hiertoe vergeleken zij 3 verschillende methoden om exsudaat te onderscheiden van transsudaat. Allereerst de criteria van Light: de verhouding van totale eiwitconcentratie in pleuravocht en serum groter dan 0,5, de verhouding van lactaatdehydrogenase (LDH) in pleuravocht en serum groter dan 0,6 en de activiteit van LDH in pleuravocht groter dan 23 van de bovengrens in serum. De criteria van Romero et al. waren respectievelijk 0,6, 0,9 en 280. De criteria van Vives et al. tenslotte waren respectievelijk 0,5, 0,9 en 380. Een effusie werd exsudaat genoemd wanneer aan 1 of meer van de criteria voldaan werd. Er werden 195 patiënten met pleura-effusie onderzocht (121 mannen en 74 vrouwen; gemiddelde leeftijd: 56 jaar). Voor het aantonen van een exsudaat bleken de criteria van Light et al. het nauwkeurigst, gevolgd door de criteria van respectievelijk Vives et al. en Romero et al. De onderlinge verschillen waren statistisch niet significant. De auteurs concluderen dat het niet zinvol is om de criteria van Light et al. te veranderen.

Bartter et al. concluderen in hun commentaar dat het niet verwonderlijk is dat de criteria van Light et al. zo lang standhouden.2 Hiervoor noemen zij 3 redenen. Ten eerste werden de criteria ontwikkeld en aangepast na het vergelijken van diagnostische variabelen bij 150 patiënten met pleura-effusies waarvan de oorzaak bekend was. Ten tweede hebben de totale eiwitconcentratie en de LDH-activiteit een belangrijke fysiologische betekenis: de totale eiwitconcentratie in pleuravocht is een maat voor toegenomen lekkage in de pleuraholte of een verminderde afvoer; de LDH-activiteit in pleuravocht is een maat voor pleurale ontsteking. Ten derde zijn door het gebruik van verhoudingen de absolute waarden onbelangrijk. De enige belangrijke toevoeging vinden zij dat door diurese, in het bijzonder bij de behandeling van hartfalen, de kenmerken van een transsudaat kunnen veranderen in die van een exsudaat.