Onlangs droeg de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde het beheer over de niet-reanimerenpenning over aan de Patiëntenfederatie Nederland. Tijdens het symposium dat ter gelegenheid van de overdracht door het ministerie van VWS was georganiseerd, drongen verschillende sprekers, onder wie de minister, erop aan een beslissing over reanimatie in een bredere context te beschouwen.
Dat patiënten zelf het initiatief nemen om te beslissen over reanimatie is immers maar één variant. Veel vaker nemen artsen het initiatief om het gesprek over reanimatie te beginnen, zij het nu nog vooral in instellingen.1 Een dergelijk gesprek zou eigenlijk niet alleen over reanimatie moeten gaan, maar over veel meer, namelijk over de doelen en wensen die de patiënt heeft ten aanzien van zorg en behandeling en wat de arts daaraan kan bijdragen.2,3 Daarmee is het gesprek over wel of niet reanimeren onderdeel geworden van een gesprek dat steeds vaker wordt aangeduid als…
Reacties