Door de grote toename in medische kennis en technische verworvenheden is het onmogelijk geworden in de geneeskunde en meer specifiek in de chirurgie op grote delen van het vakgebied expert te zijn. Dit besef heeft gedurende de laatste decennia geleid tot een steeds verdergaande specialisatie, met als uitgangspunt dat de kwaliteit van de (heelkundige) zorg hierdoor kan worden verbeterd. Zo is binnen vrijwel alle maatschappen van (algemeen) chirurgen een zekere mate van differentiatie in aandachtsgebieden opgetreden. Niet in de laatste plaats is deze tendens gestimuleerd door een veranderend verwachtingspatroon van de patiënt: deze is de relatie met de behandelend arts veeleer als een resultaatsverbintenis dan als een inspanningsverbintenis gaan beschouwen.1
Er wordt in dit licht wel gepleit voor de oprichting van hooggespecialiseerde behandelcentra voor een veelheid aan (chirurgische) afwijkingen. Toch is er ook een keerzijde aan deze ontwikkeling.2 De beschikbaarheid van breed georiënteerde chirurgen dreigt verloren te gaan…
Reacties