Samenvatting
De geschiedenis van de wondhechting weerspiegelt die der chirurgie. In de wondbehandeling, die zowel de techniek van het hechten als de hechtmaterialen omvat, speelt wondhechting een prominente rol. In het oude India en Egypte en tijdens de Griekse en Romeinse beschaving zijn wondbehandelingen, hechttechnieken en instrumenten ontwikkeld die reeds geheel in vorm en functie lijken op die van onze tijd. Catgut en zijde zijn sinds de Oudheid bekend. Gedurende een zeer lange periode is daarna nauwelijks iets toegevoegd. Over gesloten of open wondbehandeling is er altijd discussie geweest. In 1860 begint de verbetering van catgut door Lister. In de 19e eeuw werden prototypen van mechanische hechtapparatuur (‘staplers’) ontwikkeld, die in de eerste decennia van de 20e eeuw klinische toepassing vonden. De grootste vorderingen in de wondhechting werden pas na de Tweede Wereldoorlog gemaakt: geavanceerde mechanische semi-automatische hechtapparatuur en kunstmatige niet-resorbeerbare en resorbeerbare vezels. Deze vondsten hebben ook geheel nieuwe gebieden in de chirurgie (onder andere de microchirurgie) helpen ontsluiten.
Reacties