Medici hebben met taalkundigen het lot gemeen dat welhaast iedere leek met enig aplomb uitspraken doet over hun vakgebied, ‘niet gehinderd door deskundigheid’ zoals het heet. Misschien moeten we die uitdrukking wel hier en daar ernstig nemen, deskundigheid kan inderdaad een hindernis zijn, zich uitend in de bekende aandoening beroepsdeformatie. Idealiter echter gaat in de wetenschapsbeoefening specialistische vaardigheid harmonisch samen met een onbevangen blik. Genoemde lotsverbondenheid heeft tot gevolg dat medici en linguïsten zich nu en dan op elkaars terrein begeven. Gelukkig heeft hoofdredacteur Dunning in dit tijdschrift uitgesproken dat ‘de geneeskunde van vandaag... te belangrijk is om aan dokters te worden overgelaten’.1 Derhalve weet de linguïst zich gesteund, wanneer diens bevindingen een enkele maal de geneeskunde raken.
Geneeskunde en taalkunde hebben heel wat aanknopingspunten met elkaar (afgezien van het feit dat beide zonder de taal niet beoefend kunnen worden). Zo zijn sinds het eind van de jaren vijftig…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties