Onafhankelijk, multidisciplinair en betrouwbaar

Geen opvallende wijziging in de praktijk van medische beslissingen rond het levenseinde bij pasgeborenen en zuigelingen in Nederland in 2001 vergeleken met 1995

Onderzoek
A.M. Vrakking
A. van der Heide
B.D. Onwuteaka-Philipsen
I.M. Keij-Deerenberg
P.J. van der Maas
G. van der Wal
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 2005;149:2047-51
Abstract
Abstract
Sluiten
No conspicuous changes in the practice of medical end-of-life decision-making for neonates and infants in the Netherlands in 2001 as compared to 1995

To establish whether the practice of end-of-life decision-making for neonates and infants under the age of 1 in the Netherlands in 2001 was different from that in 1995.

Design

Retrospective descriptive and comparative study.

Methods

In both years, all deaths of children under the age of one year that took place in August- November (1995: n = 338; 2001: n = 347) were studied. The response rate was 96 in 1995 and 84 in 2001. The questionnaires which were sent to the physicians who reported the deaths, included structured questions about whether or not death had been preceded by end-of-life decisions, i.e. decisions to withhold or withdraw potentially life-prolonging treatment or to administer (potentially) life-shortening drugs, and questions about the decision-making process.

Results

The proportion of end-of-life decisions increased slightly from 62 to 68 of all deaths in the first year of life, but the difference was not statistically significant. The large majority of these decisions involved withholding or withdrawing life-sustaining treatment. The frequency of decisions to actively terminate the life of an infant who was not dependent on life-sustaining treatment remained stable at 1. The proportion of decisions that had been discussed with the parents increased slightly, from 91 in 1995 to 97 in 2001; similar percentages of the decisions had been discussed with other physicians. The percentage of decisions that had been discussed with the nursing staff decreased from 40 in 1995 to 28 in 2001.

Conclusion

The findings suggest that the practice of end-of-life decision-making in neonatology was rather stable between 1995 and 2001. The frequency of the active termination of life had not increased, despite the new euthanasia regulation in the Netherlands.

Ned Tijdschr Geneeskd 2005;149:2047-51

Samenvatting

Doel

Nagaan of de praktijk van medische besluitvorming rond het levenseinde bij pasgeborenen en zuigelingen in Nederland in 2001 verschilde van die in 1995.

Opzet

Retrospectief beschrijvend en vergelijkend.

Methoden

In beide jaren werden alle sterfgevallen van kinderen jonger dan 1 jaar in de periode augustus-november (1995: n = 338; 2001: n = 347) bestudeerd. Het responspercentage was 96 in 1995 en 84 in 2001. De vragenlijst, die gestuurd werd naar de arts die het overlijden had gemeld, bevatte gestructureerde vragen, onder andere of het overlijden was voorafgegaan door een medische beslissing rond het levenseinde, met name een besluit om levensverlengende behandeling te staken of niet in te stellen of om mogelijk levensbekortende medicatie toe te dienen, en vragen over het besluitvormingsproces.

Resultaten

De frequentie van medische beslissingen rond het levenseinde steeg licht, van 62 naar 68 van alle sterfgevallen in het eerste levensjaar, maar het verschil was niet statistisch significant. Het grootste deel van deze beslissingen betrof het afzien van levensverlengende behandeling. De frequentie van beslissingen tot actieve levensbeëindiging bij zuigelingen die niet afhankelijk waren van levensverlengende behandeling bleef stabiel op 1. Het aandeel van de besluiten waarbij met de ouders was overlegd, steeg licht, van 91 in 1995 tot 97 in 2001; in vergelijkbare percentages van de besluiten was er overlegd met andere artsen. Het percentage besluiten waarbij was overlegd met verplegenden daalde van 40 in 1995 tot 28 in 2001.

Conclusie

De bevindingen laten zien dat de praktijk van medische besluitvorming rond het levenseinde in 2001 niet opvallend verschilde van die in 1995. De frequentie van actieve levensbeëindiging was niet gestegen ondanks de nieuwe regelgeving voor euthanasie.

Ned Tijdschr Geneeskd 2005;149:2047-51

Artikelinformatie
Aanvaard op

Citeer dit artikel als

Ned Tijdschr Geneeskd. 2005;149:2047-51
Vakgebied
Kindergeneeskunde
Onderwijs en Methodologie
Publieke gezondheidszorg
Auteursinformatie

Erasmus MC, afd. Maatschappelijke Gezondheidszorg, Rotterdam.

Mw.drs.A.M.Vrakking, gezondheidswetenschapper (thans: zorgonderzoeker, afd. Intensive Care, H-gebouw, Postbus 2040, 3000 CA Rotterdam); mw.dr.A.van der Heide en hr.prof.dr.P.J.van der Maas, artsen-epidemiologen.

VU Medisch Centrum, Instituut voor Extramuraal Onderzoek, afd. Sociale Geneeskunde, Amsterdam.

Mw.dr.B.D.Onwuteaka-Philipsen, gezondheidswetenschapper; hr.prof.dr.G.van der Wal, sociaal-geneeskundige.

Centraal Bureau voor de Statistiek, divisie Sociale en Ruimtelijke Statistiek, Voorburg.

Mw.drs.I.M.Keij-Deerenberg, gezondheidswetenschapper.

Contact mw.drs.A.M.Vrakking (a.vrakking@erasmusmc.nl)

Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG

Ook interessant

Reacties