‘Misschien wel erger dan kanker’, noemde Bert Keizer onlangs dementie.1 Kanker heeft een duidelijk begin, midden en eind, maar dementie is een sluipend depersonalisatieproces dat doorgaat tot van de patiënt alleen nog een radeloze stakker overblijft. Een stakker die ondraaglijk kan lijden, al kan hij dat niet langer duidelijk verwoorden. Bij vergevorderde dementie staan we volgens Keizer machteloos, want een ethisch gevoel verbiedt hem euthanasie toe te passen op een patiënt die niet weet wat hem overkomt.
‘Laten artsen hiermee hun patiënten niet in de kou staan?’, vroegen Van der Gaag, Wigersma en Draijer zich onlangs af in de Volkskrant en hun antwoord luidde: ‘Nee, want een arts die geen euthanasie uitvoert, zal nog steeds het lijden van zijn patiënt verzachten.’2 Hoe dat dan moest, vertelden ze er niet bij. Dan is Keizer eerlijker: alles wat artsen dan kunnen doen, is hopen op een longontsteking waaraan de patiënt…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties