Ernstige anemie door infectie met het Humaan parvovirus B19 bij een patiënt met een auto-immuun-hemolytische anemie en een B-cel-non-hodgkinlymfoom

- A 65-year-old man with a 15-year history of ‘leukemicised’ low-grade lymphocytic B-cell non-Hodgkin lymphoma with a low-titre of IgM kappa paraprotein was admitted with severe anaemia and reticulocytopenia. Treatment with prednisone and chlorambucil had been started two weeks earlier because of a recently diagnosed Coombs-positive haemolytic anaemia. He also received a blood transfusion at that time. During his stay in the hospital, a crista biopsy was performed that revealed no signs of bone marrow suppression but markedly enlarged pro-erythroblasts. Although a serologic test for Human Parvovirus-B19 was negative, PCR showed a sharply increased viral load with more than 1 × 10¹¹ copies/ml, compatible with a primary parvovirus infection. In retrospect, an earlier transfusion of blood that had not been screened for parvovirus was probably the culprit. Treatment with human immunoglobulin was effective in lowering the viral load and normalising the haemoglobin. This case illustrates that reticulocytopenia in a patient with a haematologic disorder accompanied by a shortened erythrocyte life-span is suggestive for a primary parvovirus infection, especially following a recent transfusion. To prevent transmission of Human Parvovirus B19 via blood transfusion, the Health Council of the Netherlands published a guideline indicating that patients at high risk for a complicated infection with Human Parvovirus B19 should be given ‘virus-free’ blood products.

Ned Tijdschr Geneeskd. 2008;152:153-7

Samenvatting

Een 65-jarige man was sinds 15 jaar bekend wegens een geleukemiseerd laaggradig lymfocytair B-cel-non-hodgkinlymfoom met een lage concentratie IgM-kappa-paraproteïne. Hij werd opgenomen met een ernstige anemie en reticulocytopenie. Twee weken daarvóór was gestart met een behandeling met prednison en chloorambucil wegens een recent geconstateerde coombs-positieve hemolytische anemie. Patiënt kreeg toen ook een bloedtransfusie. Tijdens opname werd een cristabiopt verricht, waarbij geen aanwijzingen werden gevonden voor beenmergverdringing, maar wel opvallend grote pro-erytroblasten waarneembaar waren. Hoewel serologisch onderzoek naar Humaan parvovirus B19 negatief was, liet de PCR een sterk verhoogde ‘viral load’ zien met meer dan 1 × 10¹¹ kopieën/ml, passend bij een primaire parvovirusinfectie. In retrospectie was deze infectie waarschijnlijk veroorzaakt door een eerdere bloedtransfusie met bloed dat niet veilig was voor parvovirus. Behandeling met humaan immuunglobuline werd ingezet, waarna de viral load daalde en het hemoglobinegehalte normaliseerde. Deze casus illustreert dat men bij een reticulocytopenie bij patiënten met een hematologische ziekte die gepaard gaat met een verkorte levensduur van de erytrocyt moet denken aan een primaire parvovirusinfectie, met name na een recente transfusie. Om een parvovirusinfectie te voorkomen is door de Gezondheidsraad een richtlijn opgesteld, waarin patiënten met een hoog risico voor een ernstige infectie met hetHumaan parvovirus B19 ‘virusveilige’ bloedproducten ontvangen.

Ned Tijdschr Geneeskd. 2008;152:153-7