Eenzaamheid voor de dokter?

Als ik maar een beetje pech heb, word ik later eenzaam. Ik ben introspectief en zoek niet graag mensen op. Ik heb gelukkig een klein aantal goede vrienden en een partner die mij sociaal een beetje op sleeptouw neemt. Ook kom ik via mijn kinderen en mijn werk veel met mensen in aanraking, maar dat is over twintig jaar echt voorbij. Mocht ik mijn partner verliezen, dan wacht mij een allenig en waarschijnlijk eenzaam leven.

Dat overkomt meer mensen, maar in internationaal opzicht lijkt het in Nederland nog mee te vallen (D7132). In een commentaar (D6814) wordt echter benadrukt dat eenzaamheid ook hier zorgt voor veel leed, en samenhangt met medische problematiek. Hiermee lijkt eenzaamheid thuis te horen in het NTvG.

Ik vraag me dat echter af. Waar stopt dit? Leefstijl ligt nu al bij de huisarts. Wat eet de patiënt, beweegt hij wel genoeg, rookt hij? Armoede hangt ook sterk samen met medische problematiek. Dat leidt tot experimenten van ZonMw met een POH Financiën bij de huisarts. Als het hele welzijn, al het gezondheidsgedrag van het individu en van het collectief een zorg wordt van de dokter, kan elk denkbaar thema onderdeel worden van ons vak: Werk, woning, vakantie, opvoeding, scholing enzovoorts.

‘We kunnen niet al het leed van de wereld op onze schouders nemen’

Voorstanders zeggen terecht dat problemen bij de wortel moeten worden aangepakt. Wat heeft het voor zin om iemand te behandelen voor een chronische aandoening na een heel leven van armoede, achterstand, schooluitval, afwezige ouders of uitsluiting? Aan de andere kant is de dokter al best wel druk en kunnen wij niet al het leed van de wereld op onze schouders nemen, hoe erg dat leed soms ook is. Erge dingen zijn vaak ook nog eens moeilijk oplosbaar. De effectiviteit van sociale of gedragsinterventies is buitengewoon beperkt.

Voor mij persoonlijk geldt nog iets anders. Ik wil graag zonder bemoeienis van wie dan ook heel domme dingen kunnen doen, vooral als ik zelf het enige slachtoffer ben. Dat is nou precies wat vrijheid is. Daarom hoop ik ooit zonder hulp van mijn huisarts tot de conclusie te komen dat ik beter lid zou kunnen worden van een kerk of buurtvereniging. Bovendien wil ik de huisarts vrijwaren van de verantwoordelijkheid om die suggesties te doen, zodat die zich bezig kan houden met mensen die ziek zijn.