Een oud mens zonder pillen is een dodo

Opgewekt vertelt een 38-jarige hoogleraar in Zomergasten dat veroudering een ziekte is. Straks worden we makkelijk 130 en misschien wel 1000 om dan plotsklaps in elkaar te storten omdat alle organen het allemaal precies tegelijk laten afweten. Bij ratjes schijnt dat een klein beetje succes te hebben, maar die hoeven alleen maar in een kooitje te zitten. Die hoeven niet naar school, niet te werken, hebben geen ruzie met de buren of hun kinderen en winden zich niet op over verlies van hun naasten. Ik plaag mijn jonge collega’s dat een van hen wellicht ook 1000 wordt, maar - als ‘collateral damage’ - dat hun probleempatiënten dan ook zo oud zullen worden. Ze moeten er dan niet aan denken. Weekje later blijkt de hoogleraar ook door de NRC te zijn uitgenodigd voor een gesprek met een oudere. De 78-jarige paardenhandelaar en makelaar steekt er een dikke sigaar bij op en lijkt geen enkele behoefte te hebben aan een gezonde leefstijl. Zijn sociaaleconomische status, met butler en al, zorgt trouwens sowieso voor een relatief lange levensduur. Ik kom in mijn verlopen wijkje ook maar zelden een oudere tegen die graag heel, heel lang leeft, zelfs in gezondheid. ‘Wat moet ik dan al die tijd doen?’

De graal van een eindeloos leven lijkt me een vervanging van het religieus verlangen naar het paradijs, het voortdurend willen ontlopen van een onheilspellend Dies Irae. Alsof je vrezend voor de dood, je hele leven lang pillen gaat slikken. Daar ben ik niet zo van en veel ouderen ook niet, als we Donna Bosch-Lenders en haar collega’s moeten geloven (D736). De meeste mensen hebben geen idee waarvoor ze hun pillen slikken. Stel je nu voor dat ze dat ook 950 jaar of zo zouden moeten doen? Terecht kreeg dit artikel – het verscheen eerder al op onze website – al veel publiciteit. We schrijven als dokters veel pillen en leefregels voor, maar nut en doel vergeten we erbij te vertellen, laat staan dat we herhaaldelijk kijken of al die kennis een beetje is blijven hangen. Eerste stap is gewoon minder pillen geven. Hoeven mensen ook minder te onthouden. En dat mag nu ook. Op aandringen van diabetesdokters hebben we eerst alle mensen met diabetes in een strak zittend keurslijf met veel medicatie en controles gedwongen, maar nu vertellen de vroegere confectioneurs van dat slechte polyesterpak dat dat niet meer hoeft (D342). U moet gewoon aan de patiënt vragen wat die wil en wat die belangrijk vindt. Die bekering tot het gezonde verstand stemt me hoopvol.

Misschien komt de dodo terug.