Voor de uitvoering van sociale verzekeringswetten is het veelal noodzakelijk dat verzekeringsgeneeskundigen en curatief werkzame artsen met elkaar overleggen. Om tegenstrijdige adviezen en onduidelijkheid te voorkomen, is het nodig om inzicht te hebben in de wezenlijk verschillende doelstellingen van beide beroepsgroepen.
In dit caput selectum willen wij nader ingaan op de werkwijze van de verzekeringsgeneeskundige teneinde dit inzicht te vergroten.
Sociaal-geneeskundigen, met name verzekeringsgeneeskundigen en bedrijfsartsen, oordelen in hun beroepsuitoefening over het resterende arbeidsvermogen van werknemers. De centrale vraag is een andere dan in de behandelende sector. Een behandelend arts is vooral gericht op de vraag wat de diagnose is en welke de in te stellen therapie moet zijn. In de verzekeringsgeneeskunde is de vraag aan de orde wat iemand (in arbeid) kan, rekening houdend met ziekte.
In de curatieve geneeskunde is het gebruikelijk te praten over de diagnose. Het handelen (anamnese en onderzoek) is primair gericht op de diagnostiek…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties