Dissectie van cervicale arteriën als oorzaak van hersenischemie of uitval van hersenzenuwen

- Nine patients with dissections of the cervical arteries are presented. Dissections cause approximately three per cent of non-haemorrhagic stroke and are usually observed in young and middle-aged patients. Dissections very often give rise to head or neck pain. Carotid artery dissection may lead to lower cranial nerve dysfunction and an incomplete Horner's syndrome in case of subadventitial dissection, and to cerebral ischaemia in case of subintimal spread. Vertebral artery dissection may cause brain stem ischaemia (subintimal dissection) or in rare cases a subarachnoid haemorrhage (subadventitial spread).

The history frequently reveals a (trivial) traumatic event. Diagnosis is usually established by angiography or MRI. The prognosis is good and recurrences are rare. Treatment with anticoagulants or acetylsalicylic acid seems recommendable, though scientifically unproven.

Samenvatting

Aan de hand van de ziektegeschiedenissen van 9 patiënten die in de periode 1984 tot en met 1989 opgenomen waren op de afdeling Neurologie in het Academisch Medisch Centrum te Amsterdam, worden enige aspecten van de dissectie van de cervicale arteriën besproken. Dissecties zijn de oorzaak van circa 3 van alle herseninfarcten en worden vooral bij patiënten jonger dan 55 jaar gezien. Carotis-dissecties kunnen bij een subadventitiële uitbreiding behalve pijn uitval van de onderste hersenzenuwen en een partieel syndroom van Horner veroorzaken en bij een subintimale uitbreiding hersenischemie. Vertebralis-dissecties kunnen bij een subintimale uitbreiding behalve pijn in de nek en in het achterhoofd ischemie van de medulla oblongata of het verzorgingsgebied van de A. basilaris veroorzaken. Een enkele keer treedt een subarachnoïdale bloeding op.

Regelmatig blijkt een triviaal trauma in de anamnese voor te komen. De diagnose wordt door middel van angiografie of MRI gesteld. De prognose is in het algemeen goed en afhankelijk van de initiële neurologische uitval. De kans op een recidief is zeer gering. Therapie met anticoagulantia of acetylsalicylzuur, hoewel onbewezen, lijkt aan te bevelen.