Diagnostiek in de huisartspraktijk van incontinentia urinae bij vrouwen goed mogelijk door gerichte anamnese

To determine whether it is possible to make a type-differential diagnosis of incontinence in women with the aid of the anamnesis.

Method

In a prospective study of 103 women aged 20-65 years who in the period 1 January 1987 – 1 January 1990 visited the family doctor complaining of urinary incontinence, a standard history was taken and urodynamic examination performed. The diagnosis was made on the basis of the results of the urodynamic examination; the anamnestic findings and the urodynamic diagnosis were compared.

Results

The symptom of stress incontinence in the absence of the symptom of urge incontinence had a sensitivity of 87, a specificity of 84 and a predictive value of 87. The symptom of urge incontinence excluded a genuine stress incontinence if no symptoms of stress incontinence were present. Data such as age, parity, enuresis, nycturia, frequency, urgency, cystocele, prolapse and a history of hysterectomy did not contribute significantly to the diagnosis.

Conclusion

It is found that in general practice the anamnesis is a valid test in diagnosing genuine stress incontinence in women. Also, on the basis of the anamnesis, those patients can be selected who require more extensive diagnostic examination. For general practitioners, routine urodynamic examination is superfluous.

Samenvatting

Doel

Vaststellen of het in de huisartspraktijk mogelijk is om bij vrouwen met behulp van de anamnese een naar type incontinentie gedifferentieerde diagnose te stellen.

Methode

Bij 103 vrouwen tussen 20 en 65 jaar die in de periode 1 januari 1987-1 januari 1990 met de klacht urine-incontinentie bij de huisarts kwamen, werd in een prospectief onderzoek een standaardanamnese opgenomen en een urodynamisch onderzoek verricht. De diagnose werd gesteld op basis van de uitkomsten van het urodynamisch onderzoek; de anamnestische bevindingen en de urodynamische diagnose werden met elkaar vergeleken.

Resultaten

Het symptoom stress-incontinentie in afwezigheid van het symptoom urge-incontinentie bereikte een sensitiviteit van 78, een specificiteit van 84 en een voorspellende waarde van 87. Het symptoom urge-incontinentie sloot, indien er geen symptomen van stress-incontinentie aanwezig waren, een zuivere stress-incontinentie uit. Gegevens zoals leeftijd, pariteit, enuresis, nycturie, frequente mictie, heftige aandrang (‘urgency’), cystocele, prolaps en het voorkomen van uterusextirpatie in de ziektegeschiedenis leverden geen significante bijdrage aan de diagnose.

Conclusie

De anamnese blijkt in de huisartspraktijk een goed hulpmiddel te zijn om een zuivere stress-incontinentie bij vrouwen te diagnostiseren. Op basis van de anamnese kunnen tevens de patiënten geselecteerd worden bij wie uitgebreidere diagnostiek nodig is. Voor de huisarts is routinematig urodynamisch onderzoek overbodig.