De Wet (Re)ïntegratie Arbeidsgehandicapten

- In spite of the growing economy, with diminishing unemployment and increasing scarcity of manpower, many people with chronic health problems remain unemployed. To promote their participation in the labour progress, the Law on (Re)integration of Incapacitated Persons (REA) was enacted on 1 July 1998. This law provides a number of facilities for those classified as ‘unable to work’. These are persons impaired by chronic health problems in participating in the labour process. The existing allowances have been liberalized and simplified considerably. Employers in certain cases can expect substantial subsidies. In addition, there are more facilities like vocational re-education and psychological and other training courses.

The concept of ‘incapability’ is rather vague. Fortunately, the Law makes it immediately clear who may be regarded as incapable. In other cases, physicians employed by Factories Act organizations, employement policy offices and social insurance will have to take part in the evaluation. The new law has a few paradoxical starting points, those incapable for work are given hardly any voice and there is a clear risk of stigmatization. On the other hand, failure of the (re)integration of handicapped persons into the labour process may lead to further encroaching upon the welfare state.

Samenvatting

Ondanks de economische groei, met dalende werkloosheid en toenemende schaarste aan arbeidskrachten, blijven veel mensen met chronische gezondheidsproblemen werkloos. Om hun deelname aan het arbeidsproces te stimuleren, is sinds 1 juli 1998 de Wet (Re)ïntegratie Arbeidsgehandicapten (Wet REA) van kracht. Op grond van de nieuwe wet kunnen allerlei voorzieningen verstrekt worden ten behoeve van zogenaamde ‘arbeidsgehandicapten’. Dat zijn mensen die door chronische gezondheidsproblemen belemmeringen in het arbeidsproces ondervinden. De bestaande voorzieningen zijn aanzienlijk verruimd en de verstrekking vereenvoudigd. Werkgevers kunnen soms aanzienlijke subsidies tegemoet zien. Daarnaast zijn er onder meer faciliteiten als rugscholen en psychologische of andere trainingen.

Het begrip ‘arbeidshandicap’ is tamelijk vaag. Gelukkig blijkt vaak direct uit de wet wie als arbeidsgehandicapt beschouwd kan worden. In andere gevallen zullen artsen werkzaam bij Arbo-diensten, gemeenten, arbeidsvoorziening en sociale verzekering bij de beoordeling betrokken worden. De nieuwe wet berust op enkele paradoxale uitgangspunten, de arbeidsgehandicapten zelf komen nauwelijks aan bod en er is een duidelijk risico van stigmatisering. Daar staat echter tegenover dat mislukken van de (re)ïntegratie van gehandicapten in het arbeidsproces kan leiden tot een verdere aantasting van de verzorgingsstaat.