De thiazolidinedionderivaten: een nieuwe klasse orale bloedglucoseverlagende middelen

- The thiazolidine-dione derivatives are a new class of oral blood-glucose lowering drugs in type 2 diabetes. They increase the sensitivity of target tissues to insulin, thereby reducing insulin resistance.

- They act by activation of a specific nuclear receptor - the peroxisome proliferator-activated receptor γ (PPAR-γ) - which increases transcription of certain genes involved in adipocyte differentiation and lipid and glucose metabolism.

- They increase glucose disposal, reduce hepatic glucose output and reduce both plasma glucose and circulating insulin.

- By reducing insulin requirements the hypersecretion of the beta cell can be diminished, thereby sparing beta cell function.

- Thiazolidine-dione derivatives reduce plasma glycosylated haemoglobin (HbA_1c) by about 1 to 2. Combination therapy with sulphonylurea derivatives or metformin seems to be more effective, i.e. lower dosages of either agent or both are sufficient to achieve the same reduction in plasma glucose and HbA_1c as monotherapy.

- The thiazolidine-dione derivatives are generally well tolerated and the new drugs such as rosiglitazone and pioglitazone do not seem to be associated with idiosyncratic hepatotoxicity.

Samenvatting

- De thiazolidinedionderivaten vormen een nieuwe klasse van orale bloedglucoseverlagende middelen die bij patiënten met diabetes mellitus type 2 direct invloed uitoefenen op de insulinegevoeligheid.

- Dit effect is het gevolg van activatie van de kernreceptor ‘peroxisome proliferator-activated receptor’(PPAR)-γ. Deze reguleert de transcriptie van genen die betrokken zijn bij de differentiatie van adipocyten en bij de lipide- en glucoseopslag.

- De glucoseverlagende werking wordt toegeschreven aan een toegenomen perifere glucoseopname en een verminderde glucoseproductie door de lever.

- De verbeterde insulinegevoeligheid leidt mogelijk door middel van afgenomen insulinebehoefte tot een sparend effect op de β-cel van het pancreas.

- Monotherapie met thiazolidinedionderivaten geeft een reductie van de waarde van geglycosyleerd hemoglobine (HbA_1c) van 1-2. Combinatietherapie met sulfonylureumderivaten of metformine lijkt effectiever te zijn in de zin dat lagere doses van één of beide middelen kunnen worden gebruikt om eenzelfde reductie van plasmaglucose- en HbA_1c-waarden te krijgen als bij monotherapie.

- De thiazolidinedionderivaten worden over het algemeen goed verdragen en bij de nieuwe middelen, rosiglitazon en pioglitazon, lijken idiosyncratische leverfunctiestoornissen niet of nauwelijks een rol te spelen.