Onafhankelijk, multidisciplinair en betrouwbaar

De overlevingsduur van patiënten na de diagnose AIDS in de regio Amsterdam, 1982-1991

Onderzoek
P.J.E. Bindels
A. Krol
D.K.F. Mulder-Folkerts
J.A.R. van den Hoek
R.A. Coutinho
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 1994;138:513-8
Abstract
Abstract
Sluiten
Duration of survival of patients after the diagnosis of AIDS in the Amsterdam region, 1982-1991.

To evaluate the survival of 975 AIDS patients diagnosed in the Amsterdam region between 1982 and 1991, with follow-up until December 31st, 1992.

Methods

Analysis of data from the active AIDS surveillance system for the Amsterdam region at the Municipal Health Service.

Results

Amsterdam region residents had 1, 2 and 3-year survivals of 69.8, 42.6 and 21.2, respectively. The 5-year survival was 7.7. The median survival probability for all patients showed great improvement, from 9 months in 1982-1985 to 26 months in 1990. For patients initially presenting with only Pneumocystis carinii pneumonia (PCP) the greatest improvement occurred between the period 1982-1985 and the year 1986. For patients without PCP the most important improvement occurred one year later. From 1988 onwards no important improvement in the 1-year survival is noticed. The 2-year survival, however, appears still to be increasing.

In a Cox proportional hazards model the following variables were found to be independent predictors for survival: age at diagnosis, earliest clinical AIDS manifestations, year of diagnosis and HIV risk group. No differences were seen in the 1 and 2-year survival probabilities for men and women with AIDS. Heterosexual men and women tended to have a poorer survival than intravenous drug users and homosexual and bisexual men.

Conclusion

A noticeable improvement in the survival probability with time occurred for AIDS patients living in the Amsterdam region through the years 1982-1991, although the overall survival after AIDS diagnosis is still poor. The 1-year survival appears to have reached a plateau, the 2-year survival is still increasing. Improved clinical experience, awareness of HIV related complaints in high risk groups, better diagnostic methods and the availability of proper medication (prophylactic and treatment) are the most likely explanations of the improvement in survival.

Samenvatting

Doel

Het bestuderen van de overlevingsduur van AIDS-patiënten in de regio Amsterdam in de periode 1982-1992 en het bepalen van mogelijke onafhankelijke voorspellende variabelen voor de overlevingsduur.

Methode

Analyse van gegevens verkregen via het actieve AIDS-surveillancesysteem voor de regio Amsterdam bij de GG&GD.

Resultaten

Voor alle 975 AIDS-patiënten woonachtig in de regio Amsterdam, bij wie de diagnose werd gesteld in de periode 1982-1991, werd een cumulatieve 1-, 2-, en 3-jaarsoverlevingsduur gevonden van respectievelijk 69,8, 42,6 en 21,2. De 5-jaarsoverleving was 7,7. De mediane overleving nam toe van 9 maanden in 1982-1985 tot 26 maanden in 1990. Voor patiënten met alleen Pneumocystis carinii-pneumonie (PCP) op het moment van diagnose werd tussen de periode 1982-1985 en het jaar 1986 de grootste toename van de 1-jaarsoverleving gezien (van 0 naar 66). Voor patiënten zonder PCP kwam de belangrijkste toename een jaar later. Vanaf 1988 was er geen grote toename in de 1-jaarsoverleving, de 2-jaarsoverleving leek nog toe te nemen.

Met Cox-regressie-analyse waren leeftijd op het moment van diagnose, de initiële diagnose, het jaar van diagnose en de risicogroep onafhankelijke voorspellende variabelen van de overlevingsduur. Er werden geen verschillen gevonden in 1- en 2-jaarsoverleving tussen mannen en vrouwen met AIDS. Heteroseksuele mannen en vrouwen hadden een kortere overlevingsduur dan intraveneuze-drugsgebruikers en homo-biseksuele mannen.

Conclusie

De uiteindelijke prognose bij AIDS was slecht, maar er was een duidelijke toename in de overlevingsduur na de diagnose AIDS in de jaren 1982-1991. De 1-jaarsoverleving lijkt momenteel een plateau bereikt te hebben, de 2-jaarsoverleving neemt nog steeds toe. Toegenomen klinische ervaring, attent zijn op met HIV samenhangende klachten bij personen uit de bekende risicogroepen, verbeterde diagnostiek en introductie van gerichte medicatie zijn de meest waarschijnlijke verklaringen voor de toename van de overlevingsduur.

Artikelinformatie
Aanvaard op

Citeer dit artikel als

Ned Tijdschr Geneeskd. 1994;138:513-8
Vakgebied
Basisvakken
Interne vakken
Microbiologie
Auteursinformatie

GG&GD, sector Volksgezondheid en Milieu, Nieuwe Achtergracht 100, 1018 WT Amsterdam.

P.J.E.Bindels, huisarts-epidemioloog; mw.A.Krol en mw.dr.J.A.R.van den Hoek, epidemiologen; mw.D.K.F.Mulder-Folkerts, sociaal verpleegkundige; prof.dr.R.A.Coutinho, medisch microbioloog-epidemioloog.

Contact P.J.E.Bindels

Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG

Ook interessant

Reacties