Een biomarker is een moleculaire stof in lichaamsvloeistof of weefsel die fungeert als indicator voor een biologisch of pathologisch proces of voor een farmacologische respons na een therapeutische interventie. Zo is cardiaal troponine een biomarker die gerelateerd is aan cardiale ischemie en hartspiernecrose. En de HbA1c-waarde geeft weer dat de glycosylering van eiwitten is toegenomen door hyperglykemische episoden bij patiënten met diabetes mellitus. Per definitie maakt een bruikbare biomarker het mogelijk om een ziekte te detecteren, te diagnosticeren, het risico erop te stratificeren en het beloop ervan te monitoren, mits de klinische effectiviteit en kosteneffectiviteit zijn aangetoond.
In het afgelopen decennium verschenen meer dan 150.000 publicaties over nieuwe kandidaatbiomarkers, die honderden miljoenen euro’s aan onderzoeksinvesteringen vergden.1 Baanbrekende technologische ontwikkelingen, met name op het gebied van ‘genomics’, ‘proteomics’ en ‘metabolomics’, deden de verwachtingen ten aanzien van de ontdekking en de toepassing van veelbelovende biomarkers verder oplopen. Normaliter volgt…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties