De laatste keer

Toen ik 10 jaar geleden lid werd van de hoofdredactie, was ik zeer ervaren in het begeleiden van promovendi, het opzetten van patiëntgebonden onderzoek en het rapporteren daarover. Maar ik had me nooit gerealiseerd hoe groot de verschillen zijn tussen een goed en leesbaar stuk voor het NTvG en een onderzoekspublicatie in een vaktijdschrift.

In de vergaderingen van de hoofdredactie zag ik in die 10 jaar zo’n 9000 manuscripten voorbijkomen. Nog steeds vraag ik me – ook al is Joost Zaat hier al even weg – bij een nieuwe inzending vaak af: wat heeft een huisarts in Purmerend hieraan?

Niet alleen van de discussies binnen de hoofdredactie heb ik geleerd. Dat deed ik ook van ons grote netwerk van sectieredacteuren die ons adviseren en ervoor zorgen dat de inhoud klopt door goede reviewers te vragen. En dat is allemaal liefdewerk oud papier, zowel van de reviewer als van de sectieredacteur. Dank daarvoor, want ik heb ongelooflijk veel van jullie geleerd. Dankzij jullie publiceren we artikelen over de volle breedte van de geneeskunde, want we maken niet alleen de brievenbus leeg. Iedere week vertelt een van de sectieredacteuren ons wat belangrijke ontwikkelingen zijn in het vakgebied en raakt aan de andere specialismen. Dat is de rode draad van het NTvG.

Maar ik moet ook de schrijvers bedanken. Nog steeds schrijft de Nederlandse dokter graag voor het NTvG. Probeer maar eens een artikel over duizeligheid of slapeloosheid te schrijven dat relevant is voor huisartsen én voor de specialismen die ermee te maken hebben. Met zo’n breed leerartikel ben je wel even bezig en in de academische wereld waar we het onnozele tellen maar niet kunnen laten, zal het geen reden zijn om je te bevorderen tot professor. Maar onze lezers waarderen het zeer en misschien is dat wel veel belangrijker dan de telduivels plezieren.

Hoofdredacteur van het NTvG zijn was mijn leukste baan, en dat maakt dit afscheid ook een beetje verdrietig. Maar ik zal met veel plezier het NTvG blijven lezen. Ik hoop dat u dat ook blijft doen.