De implanteerbare cardioverterende defibrillator: soms noodzakelijk

- The implantable cardioverter-defibrillator (ICD) is used in patients who are at risk for ventricular fibrillation after having suffered from a myocardial infarction. Initially, patient selection was limited to survivors of impending sudden death with coronary artery disease. Later, ICD implantation in high-risk coronary artery disease patients was found to lower cardiovascular mortality. More recently, patients with dilated cardiomyopathy and no coronary artery disease are also potential candidates for implantation of an ICD. In the Netherlands, it is expected that there will be 1-2 ICD-users per 10,000 inhabitants. This means that ambulance personnel, general practitioners and doctors in emergency wards will also be confronted with patients who have had one or more shock treatments. Such medical personnel should have knowledge about the function of the ICD, what to do if several shocks have been given and whom to contact in case problems persist.

Zie ook het artikel op bl. 2132.

Mirowski et al. lieten eind jaren zeventig van de vorige eeuw in een film zien dat geïnduceerd kamerfibrilleren in een hond die geïnstrumenteerd was met een pacemaker annex defibrillator, met succes met een elektrische schok van het inwendig apparaat beëindigd kan worden.1 Deze film was enerzijds reden tot ontzag, want een- ieder verbaasde zich over het feit dat deze schok effectief was, maar anderzijds veroorzaakte het zien van de film gevoelens van angst, wanneer men zich voorstelde dat het apparaat op een verkeerd moment de schok afgaf. Het leek wel een lopende tijdbom.

Nu, een 30-tal jaar later, is de ferventste criticaster ervan overtuigd dat dit apparaat, een implanteerbare cardioverterende defibrillator (ICD), op een adequate wijze een versneld kamerritme (kamertachycardie of kamerfibrilleren) kan herkennen en door middel van elektrische stimulatie of schokken kan beëindigen. Dit heeft tot gevolg dat plotse dood bij…