De flashmob in COVID-19-tijd

Wat mij betreft wordt de vraag ‘Aan welke flashmobstudies deed uw ziekenhuis mee?’ een belangrijke kwaliteitsparameter. Met een flashmob (D4736) kun je in een relatief kort tijdsbestek, denk eerder in dagen dan in weken, een klinisch relevante onderzoeksvraag beantwoorden. Die vraag moet staan als een huis, want je moet veel collega’s van het nut van die vraag overtuigen. Dus als het je lukt een groot aantal collega’s te interesseren garandeert de flashmob een breed gedragen onderzoeksvraag. En dat uitgevoerde onderzoek vormt dan ook gelijk een heel goed vertrekpunt voor vervolgonderzoek, omdat het probleem kennelijk groot genoeg is om door veel collega’s belangrijk gevonden te worden. Nu lijden veel onderzoeken aan een gebrek aan patiënten, omdat de te includeren patiënten zeldzaam zijn of omdat men het belang van de onderzoeksvraag niet herkent.

Goede flashmobs die in korte tijd antwoord kunnen geven op prangende vragen zijn niet zo heel moeilijk te verzinnen. En al helemaal niet in COVID-19-tijd. Stel je voor dat alle ziekenhuizen in Nederland volgende week maandag alle patiënten die zij opnemen met een simpele PCR-test op COVID-19 screenen. Welke vragen zouden we niet allemaal kunnen beantwoorden? Wij kennen dan de prevalentie van de ziekte bij grote delen van de risicogroep, kunnen een betrouwbare inschatting geven van de risico’s voor zorgpersoneel en we weten ook nog eens welke zorg wel en niet hervat is. En als je dat nu eens 5 weken lang doet met een interval van verschillende weken op de andere weekdagen zie je ook nog eens de trends in al die getallen over enkele maanden.

Maar als ik zie hoe slecht de preoperatieve diagnostiek naar COVID-19 bij asymptomatische patiënten onder auspiciën van de Federatie van Medisch Specialisten (D5185) is gevallen bij de corona-specialisten zal deze door mij gedroomde flashmob wel een droom blijven.