De betekenis van steroïdreceptoren voor de prognose en de hormonale behandeling van patiënten met mammacarcinoom: een retrospectief onderzoek in Zuidoost-Nederland

To assess the effect of oestrogen (ER) and progesterone (PgR) receptors on the prognosis of patients with operable breast cancer and the decision to treat these patients with adjuvant tamoxifen.

Design

Retrospective.

Setting

Eight community hospitals in the Southeast Netherlands.

Method

Using the registry of the Comprehensive Cancer Centre South, 2862 breast cancer patients were identified with stage I, II or IIIA tumours, treated during the period 1984-1992.

Results

ER and PgR status were known for 2393 (84) and 1761 (62) patients respectively. From 1991, over 80 of the postmenopausal, lymph node positive patients had received tamoxifen, irrespective of the steroid receptor status. Of all lymph node negative patients fewer than 3 received adjuvant systemic treatment. Among the lymph node negative patients the steroid receptor status was not a significant predictor of survival. Among the lymph node positive patients whose tumours were both ER-negative and PgR-negative, a 2.8-fold increased risk of death was found during the first four years after primary treatment. The risk of death was not increased if only the ER or only the PgR status was negative.

Conclusion

This study shows that ER and PgR receptors are significant prognostic factors for survival in breast cancer patients with involved axillary lymph nodes. The prognostic effect appeared to be restricted to the first four years after primary treatment. Selection of patients for endocrine treatment should be based on the steroid receptor status, considering the importance of the steroid receptors for predicting the response to endocrine treatment.

Samenvatting

Doel

De invloed nagaan van de aanwezigheid van receptoren voor oestradiol (ER) en progesteron (PgR) op de prognose van patiënten met een reseceerbaar mammacarcinoom en op het besluit tot adjuvante behandeling met tamoxifen.

Opzet

Retrospectief.

Plaats

Acht algemene ziekenhuizen in Zuidoost-Noord-Brabant en Noord-Limburg.

Methode

De gegevens van de kankerregistratie van het Integraal Kankercentrum Zuid (IKZ) van 2862 patiënten met een tumor in het postoperatieve TNM-stadium I, II, of IIIA, behandeld in de periode 1984-1992, werden geanalyseerd.

Resultaten

De ER-status was bekend bij 2393 patiënten (84) en de PgR-status bij 1761 (62). Vanaf 1991 ontving meer dan 80 van de postmenopauzale patiënten met okselkliermetastasen tamoxifen, ongeacht de steroïdreceptorstatus. Van de patiënten zonder okselkliermetastasen ontving minder dan 3 adjuvante systemische therapie. Bij patiënten zonder okselkliermetastasen was de prognostische betekenis van de steroïdreceptoren gering. Binnen de groep met okselkliermetastasen werd in de eerste 4 jaar na het stellen van de diagnose een 2,8 maal zo grote sterftekans gevonden indien de ER-status- en de PgR-status beide negatief waren. De sterftekans was niet vergroot indien voor slechts één van de receptoren de status negatief was.

Conclusie

De oestrogeen- en de progesteronreceptorstatus zijn belangrijke prognostische factoren voor de overleving van patiënten met mammacarcinoom met metastasen in de okselklieren. Dit prognostische effect gold alleen gedurende de eerste 4 jaar na de primaire behandeling. Aangezien de receptorbepaling belangrijke informatie levert over de kans op respons op endocriene therapie wordt geadviseerd de uitslag te gebruiken bij de individuele therapiekeuze.