Dag onwetende,

Dit is mijn laatste redactioneel commentaar.

Hoeveel artikelen er in al die jaren gepasseerd zijn? Het zijn er vele honderden geweest. Ze zijn allemaal gelezen, van elk ervan is iets gevonden. Vele ervan zagen jullie nooit, omdat ze wel goed, maar niet goed genoeg waren. Maar van die die gepubliceerd zijn, hebben jullie er hopelijk ook een flink aantal gelezen.

‘Kennis zou ons bedachtzaam moeten maken, niet stoutmoedig’

We zijn dus meerwetend geworden, dat kan bijna niet anders. Maakt dat ons ook betere dokters? Je zou denken van wel. Wie wil er nou geen veelwetende dokter, bijvoorbeeld doordat al jarenlang wekelijks het NTvG wordt uitgeplozen?

Laatst mijmerde ik over wat er nodig is om een aios of collega echt te vertrouwen. Mijn conclusie was dat kennis, kunde en sociale vaardigheden allemaal belangrijk waren, maar collectief in het niet vielen bij iets heel anders: hoe gaat deze dokter om met wat-ie niet weet? Wordt eigenlijk geweten wat níet geweten wordt en wat gebeurt er dan? Wordt even gewacht (maar ook weer niet te lang) met besluiten nemen? Wordt hulp gevraagd en, zo ja, gebeurt dat op de goede manier? Is deze dokter een teamspeler?

Hoe meer je weet, hoe meer je weet wat je allemaal níet weet. Deze dooddoener kent iedereen wel. Maar er zit meer achter. In de geneeskunde denk ik dat alleen degene die wat niet geweten wordt herkent en zich er goed tot verhoudt, een goede dokter kan zijn.

Kennis zou ons dus bescheiden en bedachtzaam moeten maken, niet zelfverzekerd of stoutmoedig. Ik heb oneindig veel geleerd van alle stukken die auteurs instuurden, jullie van de stukken die in diezelfde jaren gelezen zijn. We weten meer en dus steeds meer niet. Straks weten we alles en niets, mede dankzij het NTvG. Het ga jullie goed.