Crisisbed

Elf! Elf labels voor crisisbedden die de huisarts in nood voor zijn patiënten nodig kan hebben. Zo heb je niet alleen eerstelijnsverblijf (ELV) voor laag en hoog complex en palliatieve zorg, maar ook ‘WLZ-bedden’ voor patiënten met een psychogeriatrische aandoening (met en zonder IBS), dementie en zeer ernstige gedragsproblematiek, en voor kwetsbare ouderen die geriatrische revalidatiezorg nodig hebben (ook voor degenen zonder een WLZ-indicatie). Verder heb je nog WLZ-bedden voor crisisgevallen, patiënten met somatische problemen en mensen die logeeropvang nodig hebben. En last but not least: covidpatiënten die een bed nodig hebben op de cohortafdeling.

Dit is een onwerkbare situatie. Patiënten worden afgewezen voor opname omdat ze geen WLZ-indicatie hebben en het enige noodbed dat nog beschikbaar is heeft een WLZ-label. Of precies andersom: er zijn alleen ‘ELV-bedden’ en de patiënt heeft een WLZ-indicatie.

‘We kunnen alleen bijdragen bij de gratie van snel beschikbare crisiszorg’

Ik begrijp de lezer die bijna afhaakt. Er is geen touw aan vast te knopen, maar juist daarom vind ik het belangrijk om zichtbaar te maken waar huisartsen met hun ondersteuners tegenaan lopen.

Het gaat hier meestal om patiënten bij wie de thuissituatie ontspoort. Dat kan om allerlei redenen gaan. Vaak is er een gemeenschappelijke: de kwetsbare thuissituatie heeft net te lang geduurd en hulp had eigenlijk gisteren ingezet moeten worden. Maar onder de mantra dat iedereen zo lang mogelijk thuis wil wonen gaan we voorbij aan het feit dat de kwetsbaarheid van mensen zo kan toenemen dat alleen thuis wonen een volstrekte overvraging kan zijn. Het tekort aan thuiszorg en het vaak lange wachten op een woonplek van voorkeur doet de rest en voilà: een crisis is geboren.

Zo bleef een ernstig verwarde patiënte uit mijn praktijk met een gevorderde dementie 5 dagen verstoken van een crisisopname omdat het juiste bed niet gevonden werd. Dit betekende een zwervende tachtiger door de straten, een even oude echtgenoot die haar probeerde te volgen terwijl hij werd uitgescholden en kinderen die vrij namen van hun werk. En een dokter en een praktijkverpleegkundige die meerdere dagdelen druk zijn geweest met het zoeken van een plek. Het alternatief is insturen, een wanhoopsactie waar de SEH zeker niet blij van wordt.

Patiënten en hun huisartsen verdienen beter dan dit. Als de politiek wil dat wij bijdragen aan het langer thuis houden van mensen, dat we proactief zorg plannen, dan kan dat alleen bij de gratie van snel beschikbare crisiszorg. Daar is maar één nieuw label voor nodig: het huisartsenbed. Zodat huisartsen iemand direct kunnen laten opnemen voor een beperkte tijd om de crisis te kalmeren en een vervolgplan te maken.