Consensus hartfalen

- On June I7th, 1994, a consensus meeting was organised to establish guidelines for the diagnosis and treatment of heart failure. Reason to do this were controversies, especially among general practitioners, cardiologists, internists and gerontologists, which arise as a consequence of new diagnostic modalities (such as echocardiography) and altered aims of the treatment (besides relief of symptoms reduction of morbidity and mortality). A number of starting points were formulated by a preparatory committee: Heart failure constitutes a major health problem. It is defined by cardiac dysfunction with accompanying symptoms. Diagnosis and treatment should focus first on causes or contributing factors. The extent of diagnostic procedures depends on possible doubts with regard to diagnosis and aetiology and therapeutic consequences. Treatment should include non-medical measures. Apart from relief of symptoms, the choice of drugs is also determined by their potential to reduce morbidity and mortality. The pharmacotherapeutic approach has to be tailored to the needs of the patient with a central role for the ACE inhibitors. Patients with concomitant arrhythmias and (very) old patients form separate risk groups. Further attention should be paid to the prevention of heart failure.

Samenvatting

Op 17 juni 1994 werd een consensusbijeenkomst georganiseerd om te komen tot een aantal concrete richtlijnen over diagnostiek en behandeling van hartfalen. Aanleiding hiertoe waren controversen, vooral tussen huisarts, cardioloog, internist en geriater, welke ontstaan als gevolg van nieuwe diagnostische mogelijkheden (zoals echocardiografie) en veranderde doelstellingen van de behandeling (naast symptoomverlichting ook verlaging van sterfte en vermindering van morbiditeit). Door een voorbereidingscommissie waren de volgende uitgangspunten geformuleerd. Hartfalen vormt een belangrijk probleem voor de volksgezondheid. Er is sprake van een cardiaal bepaalde (pomp)functiestoornis met de daarbij behorende symptomen. Diagnostiek en behandeling dienen allereerst gericht te zijn op oorzaken of bijdragende factoren. De uitgebreidheid van de diagnostiek hangt samen met eventuele twijfels aan diagnose en oorzaak en met de therapeutische consequenties ervan. Behandeling dient ook niet-medicamenteuze maatregelen te omvatten. De keuze van geneesmiddelen wordt mede bepaald door de mogelijkheid om alle gestelde doelen te bereiken. De farmacotherapeutische benadering is maatwerk met een centrale rol voor de angiotensine-‘converting’-enzym (ACE)-remmers. Patiënten met gelijktijdig aanwezige ritmestoornissen en hoogbejaarde patiënten vormen aparte risicogroepen. Nadere aandacht dient besteed te worden aan de preventie van hartfalen.