Consensus 'diabetische voet'

- In September 1985, consensus was reached on a number of questions concerning the pathogenesis, diagnosis and treatment of the diabetic foot. For everyday practice history-taking, physical examination and a few simple accessory examinations such as standard X-rays and Doppler ultrasonography will usually suffice, while angiography is indicated only if vascular reconstruction is being considered. Diabetic nephropathy is not a contraindication to this provided measures are taken to prevent aggravation of renal failure. More experience will be needed for assessment of the diagnostic value of evolving isotope techniques.

There was no clear consensus on local wound treatment apart from attempting to keep wounds clean by means of astringent preparations. Drainage is essential in extensive inflammation, and systemic antibiotic treatment in unmistakable infection. Microbiological data are scarce and microbiologists should be involved more intensively in diagnosis and treatment. No clear consensus could be reached, either, on choice of antibiotics, duration of treatment (especially in osteomyelitis) or methods of administration. There was general agreement, however, about the necessity of primary and secondary prevention of diabetic foot, through education, early intervention and establishment of multidisciplinary therapeutic teams.

Samenvatting

Over pathogenese, diagnostiek en therapie van de diabetische voet werd in september 1985 op een aantal punten consensus bereikt. Voor de dagelijkse praktijk kan doorgaans met anamnese, lichamelijk onderzoek en eenvoudig hulponderzoek zoals conventionele röntgenfoto's en Doppler-sonografie worden volstaan. Angiografisch onderzoek is alleen geïndiceerd als vaatreconstructie wordt overwogen; daarbij is diabetische nefropathie geen contra-indicatie, mits maatregelen ter voorkoming van verdere nierinsufficiëntie worden genomen. Over de diagnostische waarde van zich ontwikkelende isotopentechnieken kan pas na grotere ervaring worden geoordeeld.

Geen duidelijke consensus bestond over de lokale wondbehandeling, anders dan het streven naar schone wonden door middelen met een indrogend effect. Bij uitgebreide ontsteking is drainage essentieel en bij onmiskenbare infectie algemene antibiotische therapie. Microbiologische gegevens zijn schaars en de microbioloog zou intensiever betrokken moeten worden bij diagnostiek en therapie. Over de keuze van antibiotica, de duur van de behandeling (vooral bij osteomyelitis) en de wijze van toediening bestond geen duidelijke consensus. Wel was men het eens over de noodzaak tot primaire en secundaire preventie van de diabetische voet door scholing, vroegtijdige interventie en vorming van multidisciplinaire behandelingsteams.