Cardioversie van eigen vinding.

Cardioversie van eigen vinding. - Patiënten blijken soms uitzonderlijke en originele maatregelen te hebben genomen tegen ziekelijke verschijnselen, alvorens het officiële circuit te raadplegen. Zo vermelden McKnight et al. uit een ziekenhuis in Noord-Ierland dat zij een 62-jarige boer hadden geobserveerd, die plotseling bewusteloos was neergevallen in zijn voortuin. Op het ECG bestond een supraventriculaire tachycardie. In de volgende dagen werd zijn voorgeschiedenis duidelijk (Br Med J 1988; 297: 1641). Reeds 28 jaar tevoren waren de aanvallen van hartkloppingen met duizeligheid begonnen. Aanvankelijk duurden ze niet lang, maar later bedroeg de tijdsduur van de versnelde hartswerking wel eens 10 uur. Hij achtte opwinding of verwonding en een stoot tegen de borst de oorzaak van een aanval en redeneerde dat een plotselinge schok er dan ook wel een einde aan zou maken. Dit bleek in den beginne te lukken door van een ton op zijn boerenbedrijf te springen en daarbij extra krachtig op de grond terecht te komen. Enige jaren later was deze maatregel onvoldoende, maar bleek het springen van grotere hoogte door eerst een ladder te beklimmen of de schok door het afvuren van een jachtgeweer succes te hebben. Als tweedelijns maatregel had patiënt baat bij het duiken in een tank met koud water op zijn boerderij. Tenslotte had hij nog een derde methode tot zijn beschikking: bij een aanval greep hij zich met beide handen vast aan schrikdraad om zijn grasland. Dit hielp vooral als hij spijkerschoenen droeg. Was dit niet het geval dan loste hij het probleem op door met één hand de draad te pakken en met een vinger van de andere hand in de grond te boren.

Met vele verschillende medicamenten boekten de medici aanvankelijk weinig succes. De nu talrijke opnemingen werden pas onderbroken na elektrofysiologisch onderzoek met nauwkeurige diagnostiek. Er bleek een AV-junctionale tachycardie met retrograde geleiding via een abnormale verbinding tussen boezem en kamer in het septum vlak bij de nodus te bestaan. Aan de aanvallen kwam een einde door het inbrengen van een pacemaker in de rechter kamer, die bij een ventrikelritme boven 155 slagen per minuut tweemaal deze kamer stimuleerde.

De door de patiënt toegepaste duikreflex en de cardioversies van eigen vinding lijken wat te extreem voor een plaats in het medische curriculum.