Buruli-ulcus (infectie met Mycobacterium ulcerans); verslag van een internationaal congres in Yamoussoukro, Ivoorkust

- Mycobacterium ulcerans infection (Buruli ulcer) is the third important mycobacterial disease world-wide in immunocompetent humans, after tuberculosis and leprosy. M. ulcerans is an environmental mycobacterium which has now been recovered from water and soil in swampy areas, and transmission to man occurs presumably through minor skin traumas. Endemic foci are known throughout the world, predominantly in tropical rain forest areas. The clinical presentation varies between a papule, a nodule or an ulceration with typically undermined edges. Surgery is the only effective treatment. BCG vaccination has a moderate protective effect. An association with HIV infection has not been demonstrated so far. Poor communities, with limited access to health care, and especially children are affected. The medical and socioeconomic burden imposed by the disease is tremendous. During the last decade the incidence of the disease has increased dramatically, particularly in West Africa. Possibly this is connected with changes in the natural ecosystem. The Yamoussoukro declaration on Buruli ulcer, adopted July 6, 1998, is the basis of improvement of awareness, health education, treatment, and research on M. ulcerans infection. Support by the international community is urgently needed.

Samenvatting

Infectie met Mycobacterium ulcerans (Buruli-ulcus) is na tuberculose en lepra de derde belangrijke mycobacteriële infectieziekte bij mensen met een intact immuunsysteem. M. ulcerans komt in een moerassige omgeving voor en transmissie naar de mens vindt waarschijnlijk plaats door kleine huidverwondingen. Endemische gebieden zijn beschreven over de gehele wereld, met name in gebieden met tropisch regenwoud. Het klinisch spectrum van de ziekte omvat het stadium van een papel of pijnloze nodulus tot uitgebreide ondermijnde, indolente, ulcererende huidlaesies. Blijvende handicaps en verminkingen komen frequent voor. De behandeling is voornamelijk chirurgisch. Vaccinaties met de bacil van Calmette en Guérin (BCG) geven een tijdelijke bescherming tegen de ziekte. Een verband met HIV-besmetting is tot dusver niet aangetoond. De bevolking die door deze ziekte voornamelijk getroffen wordt, is in het algemeen arm en jong en heeft weinig toegang tot de gezondheidszorg. Het Buruli-ulcus gaat gepaard met ernstige morbiditeit en de socio-economische gevolgen ervan zijn enorm. In West-Afrika is de prevalentie van de ziekte de laatste jaren sterk toegenomen. Mogelijk hangt dit samen met wijzigingen in het natuurlijke ecosysteem. De goedkeuring van de ‘Yamoussoukro-declaratie over het Buruli-ulcus’ op 6 juli 1998 vormt de basis voor een grotere alertheid op het bestaan van de ziekte en een aanzet tot verbetering in onderwijs, onderzoek en behandeling. Internationale samenwerking is hierbij dringend nodig.