Boeiend vak, letterlijk

Een paar jaar geleden belde een aios mij overstuur op. Ze had zojuist een officiële waarschuwing gekregen van de privacy officer. Wat was het geval? Ze zorgde wekenlang intensief voor een patiënt en na haar stagewissel had ze vanuit de nieuwe stageplek ingelogd bij het elektronisch dossier om te kijken hoe het ging. Dat mocht niet. Fout… foei.

Nadat ik de betrokken functionaris vriendelijk maar beslist door de telefoon had getrokken, was de vermaning van de baan. Ik belde de aios terug en ‘verbood’ haar haar betrokkenheid en fascinatie voor het vak ooit te laten dwarsbomen door regels of functionarissen. Een goed arts zijn is iets anders dan nooit geboeid voor een rechter staan.

‘Laat je betrokkenheid niet dwarsbomen door privacy officers’

Afgelopen weekenddienst. Een team van ambulancemedewerkers brengt een doodzieke patiënt van middelbare leeftijd naar de spoedeisende hulp. Bij binnenkomst is aan ze te zien dat ze een zwaar uur achter de rug hebben. En dat blijkt: diverse stabiliserende handelingen onder lastige condities, veel angst bij patiënt en familie. Wat nu als deze ambulancemedewerkers maandag weer op de spoedeisende hulp zijn, in rustiger vaarwater, en vragen ‘hoe is het met die meneer afgelopen?’

Mag ik antwoorden? In een onderzoek in 3 ziekenhuizen blijkt dat verreweg de meeste patiënten hier geen bezwaar tegen zouden hebben (D6384). De meerderheid is zelfs zo overweldigend dat het voelt alsof we uitgelachen worden dat we de vraag überhaupt stellen. Eerlijk gezegd schaam ik me ook weleens als ik een patiënt uitleg aan welke regels we moeten voldoen, vooral ten aanzien van privacy. Marcel Levi, voor wie het als het nodig is iedere dag gehaktdag is, reageert vergelijkbaar op het artikel (D6551) en schrijft subtiel: ‘Er is ruimte voor het beter bij elkaar brengen van de werelden van zorgprofessionals en (…) handhavers.’

We kunnen alleen écht goed zijn als we geboeid zijn door ons vak én betrokken zijn bij onze patiënten. Dat houdt niet op bij het eindigen van onze dienst of het overdragen van de zorg aan een opvolger. Een arts of verpleegkundige die daarna niet meer informeert ‘omdat er geen formele behandelrelatie meer is’, snapt de essentie van het vak niet en laat heel veel liggen. Patiënten begrijpen dat. Ik vermoed zelfs dat ze het ook voelen.