Ze kwamen samen op mijn spreekuur om te vragen of ze patiënt in mijn praktijk mochten worden. Ze werden wat ouder en minder goed ter been, dus zochten ze een huisarts dichter bij hun huis. Het klonk plausibel en ik ging akkoord. Het waren mensen die een prettige eerste indruk maakten. Hij was pas gepensioneerd als boekhouder. Hij sprak vlot en lachte veel. Hij zag er onberispelijk uit in zijn keurige broek met strakke vouw, donkerblauwe pullover en met een strakke scheiding in zijn weelderige haar. Zij had een permanent en zag er onopvallend uit. Zij mankeerden niets, zei hij, maar ze hadden een groot probleem gehad: ze waren kinderloos gebleven. Zij bleef bescheiden op de achtergrond, zei niet veel en legde haar rechterhand op zijn arm. Deze hand vertoonde voor mij een bekende tremor. Daar had ze geen last van, zei ze en ik liet het zo.
In de…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties