Wij westerlingen zijn geen meesters in het aanvaarden van grenzen. Dat blijkt uit onze permanente bezorgdheid over de eindigheid van onze jeugd, over onze vruchtbaarheid en ook over de eindigheid van het leven zelf. Of het nu gaat om het voortzetten van de jeugd, om postmenopauzale zwangerschap of om het verlengen van het leven: wij wensen ons niet neer te leggen bij de grenzen van ons bestaan.
Bij een reflectie over moederschap van bejaarde vrouwen is dit dan ook de allereerste overweging: is het streven naar zo'n postmenopauzale zwangerschap niet een zoveelste indicatie van deze attitude? En hoe kan daarop worden gereageerd?
Angst voor de dood
De krachtigste motor van de geneeskunde is onze afkeer van de eindigheid van het menselijk bestaan. De inspanning die wij ons als samenleving willen getroosten ter verlenging van het leven is indrukwekkend: kosten noch moeiten worden gespaard. Ook waar het medisch handelen zinloos lijkt…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties