Bedrust en fysiotherapie geen meerwaarde bij acute lumbosacrale radiculaire pijn; een gerandomiseerde, klinische studie

To compare the efficacies of three non-surgical treatment strategies in patients with sciatica.

Design

Randomised, open.

Method

Patients younger than 60 years, with sciatica of less than one month's duration and not yet treated with bed rest or physiotherapy, were prescribed: bed rest for seven days, physiotherapy for 4-8 weeks, or a control treatment (continuation of the normal daily activities as much as possible). Primary outcome measures were the degree of radicular pain (Visual Analogue Pain Scale, VAPS) and the severity of the impairment of daily activities (Quebec Disability Scale, QDS). Secondary outcome measures were the percentages of patients in whom the conservative management failed and surgery became necessary. The measures were assessed at baseline and during follow-up at one, two and six months.

Results

A total of 250 patients (150 men (60) and 100 women (40), average age 39 years) were included in the study. The mean differences in VAPS and QDS scores between bed rest and control treatment were 0.9 (95 CI: –8.7-10.4) and –2.7 (–9.9-4.4) at two months and 0.5 (–8.4-9.3) and –2.7 (–10.2-4.8) at 6 months. The mean differences in VAPS and QDS scores between physiotherapy and control treatment were –0.3 (–9.4-10.0) and 0.0 (–7.2-7.3) at two months and –1.0 (–10.0-8.0) and –0.7 (–8.4-6.9) at 6 months. Odds ratios for failure of conservative treatment and required surgery at six months versus control treatment were 1.6 (0.8-3.5 and 1.5 (0.7-3.6) for bed rest and 1.5 (0.7-3.2) and 1.2 (0.5-2.9) for physiotherapy.

Conclusion

In patients with acute sciatica, bed rest and physiotherapy were no more effective than continuation of normal daily activities as much as possible, without specific treatment.

Samenvatting

Doel

Het vergelijken van de effectiviteit van 3 niet-chirurgische behandelingsstrategieën bij patiënten met lumbosacrale radiculaire pijn (LSRP).

Opzet

Gerandomiseerd, open.

Methode

Patiënten die jonger dan 60 jaar waren en LSRP hadden gedurende minder dan een maand waarvoor zij nog niet waren behandeld met bedrust of fysiotherapie, kregen voorgeschreven: bedrust gedurende 7 dagen, fysiotherapie gedurende 4-8 weken of controlebehandeling (zoveel mogelijk doorgaan met het normale leven). Primaire uitkomstmaten waren de mate van radiculaire pijn (visueel-analoge pijnschaal (VAPS)) en de ernst van de beperkingen in het dagelijks leven (‘Quebec-disability’-schaal (QDS)). Secundaire uitkomstmaten waren de percentages patiënten bij wie de conservatieve therapie faalde en bij wie operatie nodig was. Patiënten werden onderzocht bij inclusie en na 1, 2 en 6 maanden.

Resultaten

Er werden 250 patiënten geïncludeerd: 150 mannen (60) en 100 vrouwen (40), met een gemiddelde leeftijd van 39 jaar. De gemiddelde verschillen in scores op de VAPS en de QDS tussen bedrust en controlebehandeling waren 0,9 (95-BI: –8,7-10,4) en –2,7 (–9,9-4,4) punten na 2 maanden en 0,5 (–8,4-9,3) en –2,7 (–10,2-4,8) na 6 maanden. De gemiddelde verschillen in scores op de VAPS en de QDS tussen fysiotherapie en controlebehandeling waren –0,3 (–9,4-10,0) en 0,0 (–7,2-7,3) punten na 2 maanden en –1,0 (–10-8,0) en –0,7 (–8,4-6,9) na 6 maanden. Na 6 maanden waren de oddsratio's voor falen van conservatieve therapie en de noodzaak tot operatie van bedrust versus controlebehandeling 1,6 (0,8-3,5) en 1,5 (0,7-3,6) en van fysiotherapie versus controlebehandeling 1,5 (0,7-3,2) en 1,2 (0,5-2,9).

Conclusie

Bij patiënten met acute LSRP hadden bedrust en fysiotherapie geen beter effect dan het zoveel mogelijk continueren van het dagelijks leven zonder specifieke behandeling.