Artsengilde

‘Ik had best meer willen leren over mensen maar ik weet wel alles van porfyrieën.’ Deze briljante quote komt van de voorzitter van de Geneeskundestudent. Zes jaar geneeskunde studeren en eindigen met een verlangen meer te willen weten over mensen. Ziektebeelden bestaan alleen in boeken, in het echte leven zit er een mens vast aan de ziekte. Objectief ziek zijn bestaat niet, elke patiënt draagt zijn ziekte anders door karaktereigenschappen en de omstandigheden waarin hij verkeert. In het curriculum is veel ruimte voor de hobby’s van superspecialisten die hun colleges niet willen opgeven, met onderwerpen die ook meer appelleren aan het ‘Grey’s anatomy-gevoel’ van de (nauwelijks aanwezige ) heroïek in het ziekenhuis. Zo passen de realiteit van alledag en de opgedane kennis steeds minder goed bij elkaar.

Ik merk het ook in de leergesprekken met de huisartsen in opleiding of in de gesprekken met coassistenten bij ons op de praktijk. Kennis is in ruime mate aanwezig maar het durven toepassen in de unieke context van de patiënt, het durven laten van handelen of de wrijving op te durven zoeken bij een verschil van inzicht met de patiënt? Dat is er echt te weinig. Natuurlijk doe je wijsheid met de jaren op en ervaring moet je mogen leren, maar leren denken in de context van de patiënt kan echt gedoceerd worden in de opleiding. En die schiet hierin te vaak tekort.

‘We raken elkaar kwijt in clichés na het artsexamen’

Terwijl de uitdagingen waar onze jonge collega’s voor komen te staan echt anders zijn dan toen mijn generatie eind vorige eeuw werd opgeleid. Hun toekomst zal gekleurd worden door multimorbide patiënten, en niet alleen ouderen. De overleving neemt bij veel meer aandoeningen toe en ondertussen verzamelen mensen hun aandoeningen door ofwel biologie ofwel complicaties ofwel pech. De dokter die monodisciplinair het meeste kan behandelen zal ook deels verdwijnen, de toekomst vraagt meer en meer om multidisciplinaire samenwerking, zowel in de ziekenhuizen als thuis. Dus leiden wij wel op de juiste manier op? Ons gildesysteem is misschien goed voor het vakmanschap, maar leidt niet tot de noodzakelijke veranderingen in de verhoudingen van de onderlinge samenwerking. We raken elkaar zelfs kwijt in clichés na het artsexamen, laat staan in het samenwerken met andere disciplines, de verpleegkundigen voorop. De dokters van later vragen ons nu om anders opgeleid te worden, het wordt volgens mij tijd dat we naar ze luisteren.