Zie ook het artikel op bl. 602.
Enkele maanden geleden werd ik ’s avonds, toen ik dienst had, gebeld door een assistent-geneeskundige op de spoedeisende-hulpafdeling van ons ziekenhuis. Daar was een jongen van 8 jaar binnengekomen met zijn ouders, omdat hij bleek, licht in het hoofd en benauwd geworden was en galbulten had gekregen na het eten van een taartje waarin mogelijk noten of pinda’s waren verwerkt. Omdat de jongen zich zo beroerd voelde, werd besloten hem snel te behandelen en niet eerst de kinderarts in huis te laten komen. ‘Een anafylactoïde reactie’, luidde de diagnose. De poortarts had de jongen behandeld met clemastine en prednisolon intraveneus. Zijn vraag was of ik nog verdere suggesties had of dat hij de jongen naar huis mocht ontslaan.
Deze casus illustreert enkele van de misverstanden die er rondom anafylaxie bestaan (tabel 1). In dit artikel ga ik op deze misverstanden…
Reacties