Vandaag al vroeg begonnen. Tegen het ochtendgloren gebeld over het plotselinge overlijden van meneer Van Beek, een van mijn eigen cliënten. Doodgaan is endemisch in het verpleeghuis, en schouwen doen wij dan ook veel.
Daar sta ik, om zes uur ’s ochtends, op zijn kamer. Meneer Van Beek ligt op zijn rug met zijn ogen dicht, alsof hij slaapt. Alleen ligt hij onnatuurlijk stil en ziet hij ongezond bleek. Ik voel zijn pols – geen pols – en bedenk hoe welkom deze onverwachte dood voor hem is. Vraag aan willekeurig welke verpleeghuisbewoner hoe hij wil sterven en het ‘doodgaan in…
Artikelinformatie
Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG
Reacties