Patiënten die een niet-cardiale operatie ondergaan en een indicatie hebben voor tromboseprofylaxe krijgen vaak een laagmoleculairgewicht heparine voorgeschreven. Toch zijn directe orale anticoagulantia ook geregistreerd voor profylactisch gebruik na een orthopedische ingreep. Maatwerk lijkt het enige antwoord op de vraag welk middel het effectiefst is en de minste bijwerkingen heeft.
Directe orale anticoagulantia – de zogenoemde DOAC’s – zijn eerste keus bij de behandeling en secundaire preventie van veneuze trombose en bij de preventie van trombo-embolieën bij atriumfibrilleren. Bij alle grote ingrepen waarbij tromboseprofylaxe gewenst is, zijn DOAC’s vooralsnog niet geïndiceerd, terwijl de meeste DOAC’s, zoals apixaban, dabigatran en rivaroxaban, in Nederland wel geregistreerd zijn voor de preventie van veneuze trombose bij patiënten die een totale heup- of knieprothese hebben gekregen. Nederlandse richtlijnen geven bij deze orthopedische operaties echter de voorkeur aan laagmoleculairgewicht heparine (LMWH).1
Anti-coagulantia bij niet-cardiale chirurgie
Marcucci en collega’s onderzochten de plaats van DOAC’s bij niet-cardiale operaties aan de hand van een systematische review en netwerkmeta-analyse van gerandomiseerde onderzoeken. Hierin werd het effect van LMWH vergeleken met dat van DOAC’s, placebo of geen behandeling bij patiënten die een grote, niet-cardiale ingreep moesten ondergaan.2 In de analyse werden 68 RCT’s geïncludeerd met in totaal 45.445 patiënten…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties