Migranten ervaren de gezondheidzorg vaak als intimiderend, stelt epidemioloog en hoogleraar Charles Agyemang. En, is zijn overtuiging: ‘Je kunt niet van deze mensen verwachten dat ze zich aan jou aanpassen.’
Mensen met een migratieachtergrond hebben een moeizame relatie met de Nederlandse gezondheidszorg. Vaak voelen ze zich er niet thuis. Dat komt onder andere doordat ze er geen professionals tegenkomen die op hen lijken, zegt Charles Agyemang. Als hoogleraar migratie, etniciteit en gezondheid probeert hij daar verandering in te brengen.
Agyemang is niet alleen onderzoeker en docent– zie cv – maar in privétijd ook voorlichter in de grote Ghanese gemeenschap in Amsterdam. Hij is met name thuis in de eerste generatie van ‘grote’ migrantengroepen in Nederland. Leefstijl, vaardigheden, doenvermogen, sociaaleconomische situatie, woonomgeving: bij deze groepen is het allemaal problematischer dan bij…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Charles Agyemang over migranten en de Nederlandse gezondheidszorg
Beste heer Agyemang,
Dank voor het duidelijke artikel. Het zet mij aan het denken , met name over het feit dat migranten zich niet thuis voelen in de gezondheidszorg.
In Maastricht gaan studenten geneeskunde al heel snel consulten oefenen met simulatiepatiënten. De studenten geneeskunde zijn inderdaad nog niet heel divers. Een andere selectieprocedure kan ik dus alleen maar toejuichen. Maar ook onze populatie van simulatiepatiënten is nog niet divers genoeg op het vlak van migratie-achtergronden.
We doen al meer dan 10 jaar moeite om in contact te komen met migranten en mensen van allerlei diverse culturele achtergronden, maar dit heeft nog niet geleid tot structurele samenwerkingen. En als het dan al (bijna)zover kwam, waren er barrières over bv. zich lichamelijk laten onderzoeken als simulatiepatiënt of onkostenvergoeding, op tijd komen, na 3 maanden reageren op mail... en ik weet dit zijn super-clichés.
We willen heel graag migranten betrekken in ons simulatieonderwijs. Want hoe mooi zou het zijn als een simulatiepatiënt met migratie-achtergrond tegen een student geneeskunde zou vertellen, dat ze die vraag over 'wat denkt u zelf dat het is' heel raar vindt, en dat ze daardoor het vertrouwen in de arts heeft verloren .
Hoe brengen we deze werelden dichter bij elkaar, als het zo moeilijk is om in contact te komen met elkaar ? Dit moet toch mogelijk zijn.
Wat zijn uw adviezen?