Sportleed

De Olympische Spelen zijn in volle gang en dus is alle aandacht nog steeds gericht op de sport. Nadat we ons in de afgelopen periode op meer gespecialiseerde wijze verdiept hebben in sportevenementen – achtereenvolgens het voetbal, het tennis en het wielrennen – is het nu tijd voor een wat meer generalistische belangstelling. Ten tijde van de Spelen in China 4 jaar geleden hebben wij in het Tijdschrift uitvoerig aandacht besteed aan allerlei aspecten van sport en het zou weinig origineel zijn om dit nu weer in die mate te doen. Toch willen wij wel even stilstaan bij de sport, want artsen zijn hier zeer nauw bij betrokken, en heus niet alleen omdat de voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité ook net zo goed onze sectieredacteur orthopedie had kunnen zijn. Sport is gezond en sport verbroedert, maar sport heeft ook een keerzijde. Dat blijkt al uit de regelmatig voorkomende dopingaffaires waarbij sommige van onze beroepsgenoten een kwalijke rol gespeeld hebben of dat soms nog steeds doen. Wij zouden nog wel wat meer kunnen doen om ons te distantiëren van zulke collegae. En dan al die blessures die soms tot blijvende schade lijden. Moeten we daar ook niet veel meer aan doen? Maar zeker niet in de laatste plaats is er dat fenomeen dat iedereen wel kent maar dat toch een beetje onderbelicht blijft: de plotselinge dood tijdens het uitoefenen van sport. Dramatische beelden van bijvoorbeeld een voetballer die halverwege de wedstrijd ineen zijgt, blijven ons nog lange tijd schokken. Kunnen dergelijke calamiteiten eigenlijk voorkomen worden? Ja, voor een deel wel door sporters vooraf te screenen op mogelijke afwijkingen, stelt Nicole Panhuyzen op blz. 1242 van dit nummer (A4895). Nee, zeggen Mosterd en Velthuis op de bladzijde daarnaast (A5001). Als reden geven zij de lage frequentie van het probleem en de daarmee samenhangende fouten bij screening. Zoals altijd wanneer het over screening gaat, zal dit wel weer een levendig debat opleveren. Natuurlijk is het fijn als er iemand ‘gered’ wordt door het advies om liever geen sport te bedrijven, maar rechtvaardigt dit wel het opzetten en in stand houden van iets waar uiteindelijk maar weinigen profijt van zullen hebben?