Heel Nederland zit vast in de sneeuw, ik in huis. Pas op het achtuurjournaal hoor ik dat Noord-Holland getroffen is door een verkeersinfarct. Daar merk ik niks van, want mijn uitzicht is al weken hetzelfde. Elke dag blijven de Erwin Krollen van deze wereld vertellen dat mijn wereld niet veel groter wordt. Het blijft maar sneeuwen en vriezen. Ik geef mijn schaatsen weg, het is toch fondantijs en bovendien durf ik in de toekomst vast niet meer. Op het fietspad voor het huis breekt af en toe iemand zijn of haar been.
Voorzichtig probeer ik met stok een rondje door…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 2010;154:B544
Vakgebied
Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG
Ziekte gevangen
Geachte collega, broeder in de strijd... Heel, heel herkenbaar relaas. Ik 'zit' nu ruim 2 maanden thuis ivm gebroken mediale collum. Mijn kennis en karakter werken contraproductief: tijdcontigent oefenen en doorzetten lijken stagnatie in de hand te werken. Het voelt als huisarrest, gedetineerd. Taakstraf: lezen, tv, telefoneren, pc, foto's maken vanuit open raam: sneeuw in alle fasen. Ben nog nooit zo gefixeerd geweest op weergoden. Dit huisarrest is maar tijdelijk, zeg ik tegen mezelf. Ik ben met mijn 59 jaren nog relatief jong en verwacht straks weer gewoon te kunnen werken en sporten. Mijn oom en tante van over de 80 zijn volgende winter recidividisten. Zij moeten dan ook weer de vogeltjes voeren vanuit de keukendeur door brood op een hark te leggen en zo het vogelhuisje te bereiken. Andere plekken kunnen zij niet bereiken.
Kortom: goed ziekzijn is een kunst die je niet moet onderschatten.
Margreet Wassenaar, verzekeringsarts